Final Fantasy VII: Advent Children – The Girl from the other world [III]

Chapter 4:
Alsof het niets is springt Kadaj ook op de trein en komt tegen over me staan. Ik kan geen kant meer op. Voor me staat Kadaj en aan de zijkanten van me staan Yazoo en Loz. Naar achteren is ook geen optie want dan breek ik ene been ofzo en ja, dan kan ik niet meer zo hard rennen. ‘Kom maar, we willen je helpen.’Zegt Kadaj met een rustige stem. Het dreigende is helemaal uit de toon van zijn stem. Verdomme, ik wil niet. ‘Ja, jullie willen me helpen.. geloven jullie hetzelf.’Aanval is nu nog het enige wat ik kan.
Ik zie opeens het dode lichaam van Trox voor me. Opeens komt het verdriet naar boven. Niet het verdriet dat ik hem mis. Het verdriet van het machteloze en het schuldgevoel. ‘Trox.. Oh mijn God, jullie hebben Trox gewoon vermoord. Ik mocht hem dan niet, maar je kunt toch niemand op zo’n manier vermoorden behalve als je een beest bent?’ Komt er zacht en verslagen uit mijn mond. De controle over mijn lichaam verlies ik en ik voel hoe ik val. De metalen treinrails komt alleen niet. Ik word vastgehouden en langzaam naar beneden gedragen.
Het was zwart voor me beeld. De adrenaline was uitgewerkt toen ik besefte dat ik niet weg kon. Zachtjes word ik op de vloer van het station gelegd worden me haren uit me gezicht geveegd. Rustig aan probeer ik mijn ogen te openen en het eerste wat ik zie zijn blauwgroene ogen met een spleetpupil. ‘Ik deed het voor jou. Die man had je zoveel pijn gedaan. Hij verdiende niet anders.’ Ik voel hoe een prik in me arm komt en ik zie hoe Yazoo de spuit, die Kadaj eerder had gehad, uit me arm haalt. ‘Kom, we nemen je mee naar huis. Daar leggen we alles uit.’ Rustig pakt Kadaj me op en voor ik het doorheb, lig ik met me hoofd tegen Kadaj’s borst te slapen. Het laatste wat ik denk is. ‘Hm.. Hij ruikt lekker’
[Kadaj]
Zodra ze ligt te slapen lopen we met z’n drieën naar buiten. Snel verdwijnen we een steegje in en springen op de daken van de huizen. Deze wereld ziet er zo anders uit. Veel mooier, veel vrediger. Even komt er een schuldgevoel in me op als ik me bedenk dat ik dit moet afnemen van haar. Maar zij haat deze wereld. Zij wilt juist naar een andere wereld. Zodra we bij het verlaten huis aankomen zien we de poort naar onze wereld als staan. Alleen wij konden hem zien omdat hij van onze wereld was. Nog een keer kijk ik naar het meisje. Ze is mooi en ze slaapt lief. In slaap gevallen in haar wereld en wakker worden in de mijne. Waar we haar zullen trainen en haar tot onze zuster maken. Met die gedachte loop ik de poort door naar de andere wereld.