Final Fantasy VII: Advent Children – The Girl from the other world [I]

Chapter 2:
‘Wat? Je kunt me niet wegsturen! Daar heb je het recht niet op!’ Hij mag me niet wegsturen. Dan kan ik nergens heen. ‘Daar heb ik wel recht op! Ik zet je er gewoon uit. Kom, ga nu je spullen pakken!’ Hij duwt me hardhandig naar binnen. ‘Au, klootzak blijf van me af!’ Roep ik boos. Met een harde uithaal wilt hij me slaan, maar uit reflex buk ik snel. Heel snel en zijn hand komt keihard tegen de marmeren muur. Hij schreeuwt het uit van de pijn en ik loop snel de trap op naar mijn slaapzaal.
Alle meiden in de slaapzaal zijn al aan het slapen en degene die wakker zijn geworden van ons geschreeuw kijken me, of met grote ogen aan, of met boze ogen aan. Niet dat dat mij iets kan schelen. Ik had toch geen vrienden hier. Ik kan ze allemaal niet uitstaan. Veel, en veel te braaf. Ze zijn allemaal een soort hondjes die alles doen wat Trox zegt. ‘Zo hoort het ook hier in Japan. Orde en discipline.’ Ik hoor het hem nog zeggen. Tja, voor mij geld dat niet. Ik doe wat ik zelf wil. Altijd al gedaan, maar dat heeft me deze keer de kop gekost en nu moet ik weg. Een leven op straat, daar waar die jongens waren. Wat moesten ze toch van me? Vraag ik me af terwijl ik me spullen inpak. Ik heb geen grote tas nodig. Gewoon een schoudertas is voldoende want ik heb niet veel normale kleren. We moeten allemaal uniform aan hier en veel andere kleren krijg je niet, alleen als je op bezoek kan gaan bij je ouders. Dat was nooit mijn geval.
Mijn ouders zijn beide jong gestorven aan een onbekend virus. Jeugdzorg had me toen hier gedumpt en vervolgens nooit meer naar me omgekeken. 15 jaar van mijn leven heb ik hier doorgebracht en ik was nu 16. Het rare is dat ik me mijn ouders nog wel kan herinneren. Alleen de gezichten en stemmen dan.
Als ik alles heb ingepakt sluip ik weer de slaapzaal uit naar beneden en ik hoor allemaal geluiden uit de keuken. Nee, geen vieze geluiden maar gepraat van 2 mannen. Ik wil doorlopen maar mijn nieuwsgierigheid neemt me over en ik loop richting de keuken. Zachtjes open ik de deur en kijk ik door de spleet naar binnen. Mijn hart mist een slag.
Daar staat hij. De jongen met het middellange haar. Dat was al een shock voor me maar ik schrok nog meer van wat hij in mijn hand had. Een zwaard. Hij heeft gewoon een zwaard in zijn hand, dat hij naar iets wijst in de kamer. Damn'it. Waarom praten ze zo zacht, ik versta er niks van. Ik sluit me ogen om me te concentreren op de geluiden en ik hoor de stem van Trox. ‘Ze is weg, Ik heb haar weggestuurd!’ Ik hoor de trillingen van zijn angst in zijn stem. ‘Dat is ze niet. Ze is nog niet naar buiten gekomen anders had ik wel een telefoontje gehad van Loz. Wees niet bang. Yazoo is aan het zoeken en dan nemen we haar mee.’ Hij heeft een aparte stem. Niet overdreven hard, maar als hij spreekt is het wel dreigend. Wacht even. Wat zij hij nou, Wie zijn Loz en Yazoo, de twee andere? ‘Ze is weg. Waarschijnlijk langs de regenpijp naar beneden geklommen zoals ze altijd doet. Alsjeblieft laat me met rust.’ Ik hoor een wanhopige kreet toen de jongen naar voren stapte met zijn zwaard. ‘Ik laat je pas met rust als ik haar heb.’ Ik hoor een klap en ik sla mijn hand voor me hand als ik wil gillen. Trox word nu in elkaar geslagen om mij.
Ik moet hier weg. Ik draai me om en loop richting de deur. Zodra ik hem wil open maken word ik vastgegrepen bij me schouder en ik draai me geschrokken om. De jongen met lang haar kijkt me met doordringende ogen aan. ‘Kadaj, ik heb de hoofdprijs!’ Hij pakt me vast bij me arm en neemt mij mee naar de keuken.

Comment?