Final Fantasy VII: Advent Children – The Girl from the other world

Chapter 1:
‘Maar ik lieg niet! Er zaten echt drie jongens achter me aan!’ Schreeuw ik half, met grote bewegingen, naar Meneer Trox of eigenlijk Vader van het weeshuis. ‘Ja, drie jongens met zilver haar, blauwgroene ogen en met een spleet pupil in lange leren jassen.’ Zegt hij met sarcasme in zijn stem. ‘Ja, ik zweer het!’ Er komt een klein lachje van ongeloof uit zijn mond. Verdomme, hij moet me geloven. Anders heb ik grote problemen omdat ik nooit op tijd thuis kom. Normaal lieg ik me er wel onderuit maar nu lieg ik niet. Er zaten echt drie jongens achter me aan.
Toen ik –Op tijd- de discotheek uit liep was mijn oog al op het drietal gevallen. Ja, wat wil je. Alle drie met zilver haar en niet van ouderdom. Ze zagen eruit alsof ze tussen de zestien en negentien jaar waren. Het was eigenlijk moeilijk te schatten want ik zag ze niet goed. Toen ik richting mijn huis liep had ik het gevoel dat ik achtervolgt werd dus ik keek steeds vaker achterom maar zag steeds niks. Ik kreeg er een benauwd gevoel van en ik ging steeds sneller lopen. Plots hoorde ik iets boven me en keek ik omhoog. Daar stond de jongen met de middellange, zilveren haren. Hij keek op me neer en hij knikte, alsof hij een teken gaf. Direct daarna kwam de jongen met het korte haar een paar meter voor me staan met een gemene lach op zijn gezicht. Verschrikt draaide ik me om, om weg te rennen. Echter keek ik tegen een borst. Mijn blik gleed naar zijn gezicht en hij was de jongen met het lange haar. Ik zag hoe hij iets van onder zijn jaszak haalde en tot mijn grote schrik was het een pistool met ene mes aan de bovenkant. Angstig stapte ik achteruit maar de kortharige stapte meer mijn richting in. Plots sprong de middellang harige van het gebouw naar beneden. Ik keek met open ogen. Dat gebouw had minstens 5 verdiepingen en hij sprong er vanaf alsof hij van een bankje sprong. Hij liep heel langzaam richting mij en stak zijn hand uit naar mij. Hij had een leren handschoen aan en een leren broek zag ik nu. Hij wreef zachtjes over mijn wang heen terwijl hij me onderzoekend aankeek met z’n blauwgroene ogen. ‘Zo, dus deze mooie meid moeten we hebben? Hebben wij even geluk.’ Er kwam een kleine grinnik uit z’n mond en hij deed zijn hand weer weg. Hij draaide zijn rug naar me toe en ik zag een opening ontstaan. Bezeten door angst en wanhoop glipte ik er snel tussen door en zette het op een rennen. Ik hoorde hoe ze begonnen te schreeuwen en hoe ze achter me aankwamen. De geluiden van hun renende voeten kwamen te snel dichterbij dus besloot ik me te verstoppen achter een container. Ze kwamen voor de container tot stilstand omdat ze me niet meer zagen. Ze fluisterde wat en gingen toen weg. Stil maar toch snel ben ik naar het weeshuis gerend.
Toen ik aanbelde vroeg de man die wij Vader moeten noemen waarom ik nu weer te laat was. Natuurlijk geloofde hij me niet. ‘Weetje, Ik ben jou meer dan spuugzat. Mijn vrouw vond dat je altijd een goed excuus had maar nu zij er niet meer is, hoef ik niet naar haar te luisteren en mag ik zelf beslissen. En nu heb ik besloten dat jij dit weeshuis nooit meer in mag komen! Je gaat nu je spullen pakken en vertrekt!’

[Middellang harige jongen, naam: Unknow/]
Stil luisteren we het gesprek af. Ze wordt weggestuurd. Mooi zo, nu kan ze zich nergens meer verschuilen en trouwens, als we haar te pakken krijgen komt ze toch nooit meer terug. Niemand dan die haar mist. Er verschijnt een klein lachje op me gezicht en ik wenk de andere om mee te komen. We jagen morgen wel verder.


Comment?