23th.

Justin Drew Bieber.

Boos storm ik naar binnen toe en gooi mijn sleutels op de kast in de hal. Mijn jas gooi ik met een simpele beweging over de kapstok heen. Stampvoetend loop ik de woonkamer in, voorbij mijn moeder naar de keuken. ‘Ook goedemorgen meneer, of doen we niet meer aan gedag zeggen?’, hoor ik mam lachen. Boos draai ik me om, en brom wat onverstaanbaars waarna ik wat te drinken pak uit de koelkast. ‘Was het niet gezellig met Hailey?’, vraagt ze verbaasd. En even stokt mijn adem weer in mijn keel. Het was gisteravond zo perfect, en ik had met zo veel moeite haar niet gezoend, en wat krijg ik als dank, als dank dat ik daar voor haar was, haar troostte, haar vast hield, en haar liefde gaf? Ik kreeg er niks voor terug, alleen maar een onzin verhaal over dat ze me niet kende. Terwijl ik zeker weet dat ze loog, ik heb niks gedroomd deze keer, het was pure realiteit, ze lag naast me. Het had zo perfect moeten zijn… ‘Nee mam’, antwoord ik kortaf en doe wat melk in mijn glas om daarna de koelkast weer te sluiten, en op de andere bank plaats te nemen dan waar mijn moeder zit. ‘Wat is er gebeurd dan? Hebben jullie ruzie gekregen? Jullie hebben toch geen dingen gedaan waar jullie spijt van hebben hé?’. ‘Mam houd op.’ Brom ik chagrijnig en wend mijn blik naar mijn glas waar ik voorzichtig een slok van neem. ‘Maar vertel me dan toch eens waarom je zo boos bent? Het lijkt me dat er dan toch echt iets gebeurd is’. ‘Ze deed vanochtend alsof ze me niet meer kende’, mompel ik met moeite. Ja, het deed pijn, het deed pijn toen ze deze woorden uitsprak, zonder enig gevoel. Alsof ze ook echt in haar eigen leugen geloofde. Alsof ze me echt niet kende. ‘Maar jullie waren beiden hier gisteren? Jullie waren zo gezellig samen?’, vraagt mam vreemd. ‘Ja houd maar op, ik weet het ook niet meer’. ‘Moet je niet naar haar toe dan? Vragen om uitleg?’. ‘Zij doet alsof ze mij vergeten is, niet andersom, zij komt maar hierheen zodra ze erover wilt praten, en zo niet, dan gaat het leven nog steeds door’, antwoord ik simpel. Simpeler dan ik me voel, of dan het is. Want ergens deed het me zoveel pijn. Ik wilde haar inderdaad aanspreken, haar zeggen dat ze niet moet liegen en dat ze bij me moet blijven voor altijd. Toen ik haar voor de eerste keer zag was ik op slag verliefd. Mijn ogen konden alleen nog maar naar haar kijken, en haar prachtige verschijning. Maar nu het allemaal een leugen bleek te zijn, en zij mij niet meer wilde, weet ik niet of ik die dag de waarheid wel heb gezien, of alleen maar een illusie van een prachtig meisje genaamd Hailey…
----
ik probeer zo veel mogelijk te schrijven nu, aangezien ik vanavond op vakantie ga, en ik toch hoofdstukjes wil activeren ondertussen voor jullie <3 En als je dit verhaal even niet snapt, ik leg het je graag uit in een pb (: