O11

Susan Ann Brooks

Die Zwadderaars kunnen nooit een goede invloed op hem hebben. Ik besluit tijdens Toverdranken te vragen wie dat zijn en concentreer me weer op mijn lunch. Ik zit alleen aangezien ik geen idee heb waar Lily is. Als Sirius ineens naast me ploft, schrik ik op uit mijn gedachten.
‘Liet ik je schrikken?’ Vraagt hij geamuseerd.
‘Ja, heb je wel eens in de spiegel gekeken? Je bent angstaanjagend.’
‘Angstaanjagend knap bedoel je natuurlijk.’ Grijnst hij.
‘Ja, natúúrlijk bedoel ik dat.’ Zeg ik zo sarcastisch mogelijk.
‘Tja, ik kan er ook niks aan doen.’ Zegt hij terwijl hij voor mij langs een broodje probeert te pakken, maar hij kan er net niet bij.
‘Lukt het?’ Vraag ik als hij me bijna van het bankje afduwt.
‘Ja, prima. Dank je.’ Hij kijkt me even aan en gaat dan weer verder met zijn nutteloze pogingen.
‘Ik kan er niet bijhij.’ Zegt hij als hij na een tijdje zijn pogingen heeft gestaakt en kijkt me een beetje zielig aan.
‘Ach, wat jammer nou.’ Ik neem nog een hap van mijn broodje.
‘Maar… Maar… Als ik niet eet dan… dan.. ga ik dood.’ Zegt hij dramatisch.
Ik rol met mijn ogen en geef hem een broodje dat hij tevreden aanpakt en smeert. ‘En hoe gaat het met Secretus?’
Ik kijk hem boos aan en geef geen antwoord. Hij grijnst alleen maar, irritant joch.
‘Moet je niet bij je vrienden gaan zitten?’ Vraag ik geïrriteerd.
‘Maar… we zijn toch vrienden?’ Met grote ogen kijkt hij me aan.
Ik zucht. ‘Je andere vrienden dan.’ Zeg ik maar, ik heb het idee dat hij anders gaat huilen ofzo.
‘Nee, Remus moest nog iets voor zijn project doen, Peter kan me niet schelen en ik weet niet waar James is. Ze laten me gewoon allemaal in de steek.’ Hij zucht.
‘Ik weet ook niet waar Lily is.’
Sirius en ik kijken elkaar even aan, maar schieten dan in de lach. ‘James en Lily, natuurlijk!’