•Le Cirque du Freak•13

a New face, a New horrible Past
Deel 13
We reden naar een afgelegen plek. Tall moest de bestuurder uitleggen hoe hij moest rijden anders waren we zeker verdwaald geraakt. Ja, we hadden een bestuurder maar we hadden hem verteld dat ik een huid ziekte had ofzo. Hij geloofde het niet maar verder vroeg hij er niks over. Toen we eenmaal waren uitgestapt. Zag ik een groot terrein met grote tenten en een paar wagens. Het zag er op een of andere manier heel raar uit maar toch ook zo bekent. Opeens zag ik iemand lopen. Of iets, je zag het namelijk niet goed want het ding droeg een blauwe mantel. Het was niet groot en liep een beetje raar. Tall tikte me aan en wenkte me mee naar 1 van de caravans. Ik ging naar binnen en hij gebaarde dat ik moest gaan zitten maar daar had ik geen zin dus ik bleef gewoon staan. Hij deed z’n schouders omhoog als ene teken dat ik het zelf moest weten. Hij ging wel zitten en keek me aan met zijn zwarte ogen. Nemo, ik heb je al de regels van het Circus verteld. Maar ik verwacht dat je morgen je eerste show opzet. Je mag zelf verzinnen wat erin komt maar ik zou graag willen dat je je act met iemand samen doet die hier ook niet zo lang is en die een vreselijk verleden heeft gehad. Ze is een beetje zoals jij. We weten ook niet wat zij is en ze werd altijd gezien als een demon. Daarna is ze door mannen ook als een speeltje gebruikt en zij wilt nog steeds niet praten. Nou, dat word lekker gezellig. Oké, wanneer ontmoet ik haar dan? Ik hoorde wat achter me en ik draaide me om. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd zag ik de caravan inkomen. Zodra ze Binnenkwam had ze me betoverd. Ze straalde iets onschuldigs uit maar ook iets gevaarlijk en iets dreigends. Ik kon niet zien waarom zij een ‘Freak’ was. Ze had een hele lichte huid. Een beetje ivoorkleurig. Ze had een hele harde blik in haar ogen maar als alles waar was wat Tall had gezegd dan was dat niet verrassend. Ze had zwart kort haar dat alle kanten opstond. Pas toen ze helemaal binnen was zag ik waarom ze hier was. Op haar rug had ze 2 machtige, zwarte vleugels zitten. Ze was een van de mooiste schepsels die ik ooit had gezien en ik was sprakeloos geworden. Nemo, mag ik je voorstellen Melissa. Melissa, dit is Nemo. Zij gaat je helpen met je voorstelling. Ze knikte naar mij en ik knikte zwakjes terug. Ze pakte een blocnote uit haar leren broekzak en een potloodje uit haar andere zak. Ze schreef snel. Net zo snel als ik de zin zou zeggen maar ze schreef ook mooi en leesbaar. Op het papiertje stond: ‘Waar heb je haar vandaan gehaald?’ Ik heb haar gevonden in een afgelegen freakvoorstelling. Ze heeft een beetje dezelfde verleden als jou alleen zij werd niet misbruikt. Ze keerde zich naar mij en begon weer te schrijven, maar ze werd onderbroken door Tall. Dames, gaan jullie maar naar jullie tent en praat/schrijf daar verder. Ik moet me voorbereiden op de show van vanavond. En we liepen de deur uit. Melissa wees me de weg naar onze tent. Hij was redelijk groot en er stonden 2 grote bedden en 2 grote kasten. Een rek om ons achter om te kleden en een bad met wasbak. Ik ging op het bed zitten en ze ging tegenover me zitten en schreef snel haar zin af die ze in de caravan van Tall was begonnen. ‘Wat is jou verleden dan?’ Ik slikte en ik begon haar alles te vertellen en daar door begon ik me verdrietig te voelen van binnen. Maar ik kon er niet om huilen. Als je erom kon huilen betekende het dat je het ging verwerken en misschien zou vergeten. Ik kon dit niet vergeten. De wond was nog te vers. Toen ik klaar was kwam Melissa op me af gelopen en omarmde me met armen en vleugels. Ze wou dat ik niet meer bang was en dat ik wist dat ik bij haar veilig was. Ik keek haar in de ogen aan en ze keek terug met haar ogen die nu niet meer hard stonden maar vol met medelijden. Ze wist hoe ik me voelde. Ik vroeg me af of zij haar verleden al had geaccepteerd of er nog steeds niet om had gehuild. Ik vroeg haar wat haar verleden was en ze keek me moeilijk aan en ze schudde haar hoofd. Ze wou het niet zeggen, de vreselijke herinneringen opbrengen, de pijnlijke gevoelens weer voelen en de ergste beelden weer voor zich zien. Ze wou het nog niet zeggen. Maar iets in me zei dat ik het ooit nog van haar te horen zou krijgen.