Epilogue
Het gepijnigde krijs van een jonge vrouw weergalmde door het kasteel. In de luxueus ingerichte slaapkamer stonden twee vrouwen om haar bed,wanhopig proberend haar pijn te verlichten. Maar ze moest dit alleen doen,ze konden haar enkel bijstaan. Het zweet droop langs haar blonde haren in haar nek en haar gezicht was vuurrood van de inspanning. De pijn leek haar te verscheuren. Nooit had ze gedacht dat ze zo'n verschrikkelijke ervaring zou moeten doormaken.
Buiten de kamer stonden twee mannen,een butler en zijn meester. Bij elke gil kromp de meester in elkaar. Zijn bediende slaagde er maar amper in hem in bedwang te houden,zodat hij niet de kamer binnen zou stormen.
"Godverdomme,ze heeft me nodig!" gromde de graaf geïrriteerd.
"Kalmeer,sir. Dit is een vrouwenzaak." sprak de butler rustig,ookal begaf hij het ook bijna onder het verschrikkelijke gekrijs.
Toen één van de vrouwen haar hoofd om de deur stak en meer doeken beval,werd de graaf lijkbleek. De rokken van de vrouw waren bespat met het helderrode bloed van zijn echtgenote. Nog net op tijd kon de vrouw de deur terug sluiten of de man was in pure paniek het bewustzijn verloren. Plots bereikten de gillen hun hoogtepunt. Het kasteel leek te daveren op haar grondvesten bij het gebrul. Zo plots als het gestart was,stopte het ook weer. De twee mannen in de gang keken elkaar gespannen aan. Dit kon twee dingen betekenen. De deur van de slaapkamer ging langzaam open. Het hart van de graaf stopte voor enkele seconden met slaan toen de vrouw van daarnet weer tevoorschijn kwam. Aan haar vermoeide,maar stralende,gezicht konden ze zien dat het positief was. Niet in staat zijn enthousiasme te onderdrukken,snelde de graaf de slaapkamer in. Zijn echtgenote lag uitgeput op het bed,haar dienstmeid was volop bezig de met bloed besmeurde lakens te verversen. In haar armen lag een wit pakketje. Ademloos liep hij dichterbij en zette zich op de rand van het bed. Met vermoeide ogen,maar een zielsgelukkige blik keek de jonge vrouw hem aan.
"May..." fluisterde de man zacht,terwijl hij langs haar warme gezicht streek.
Zijn blik gleed naar het bundeltje in haar armen. Twee donkerbruine ogen keken hem gefascineerd aan. Zijn hand trilde als gek toen hij zacht over hem wangetje van zijn kind streek.
"Het is een jongetje." deelde zijn vrouw hem mee. "Ik wil hem Mason Christopher noemen,naar zijn vader en zijn oom."
Hij glimlachte en keek weer naar zijn zoon.
"Mason Christopher is perfect." zei hij goedkeurend,waarna hij zijn armen om zijn gezin sloot.
"Ik hou van je,May." fluisterde hij terwijl hij zijn lippen op haar voorhoofd drukte.
"Ik ook van jou,Robert." antwoordde ze al even zacht terwijl haar ogen vermoeid dichtgleden.
Toch glimlachte ze,ondanks de pijn en de uitputting.Want ze had gelijk gehad. Alles was goed gekomen.
Reageer (3)
super schattig!
1 decennium geledenOmg! Ik ga dit verhaal zo ontzettend vaak lezen he? :') dat weet ik nu al =^^=
1 decennium geledenIk had wel even een vraagje: vind je het erg dat ik heel je verhaal kopieer, en die uitprint? dan kan ik hem lezen, waar ik ook ben
Wat koddig
1 decennium geleden