5%
Keighley Mackenzie O'Malley
Aan mijn armen werd ik meegesleurd naar het huis van Caitlin. "Nee-hee!" Kermde ik uit. Chaz hand zat strak rond mijn polzen en Ryan droeg mijn benen over zijn schouder, ondertussen ondersteunde Caitlin mijn kont met 1 hand, met de andere was ze aan het bellen. Over, precies gezegd een half uur, zou Justin arriveren nadat hij bij zijn oma en opa langs was geweest. Ik had het aanbod geweigerd en had geprobeerd me zo snel mogelijk uit de voeten te maken, maar die actie werd betrapt door Caitlin. Ze had haar lange puntige nagels in mijn pols gegrift en me mee getrokken richting Ryan en Chaz, en nu werd ik dus vervoerd, handig hoor, niet te hoeven lopen, mpf. "Cait, ik zak door!" Kreunde ik, haar hand onder mijn kont werd wat verstevigd maar hielp niet echt. "Caaaait.." Mompelde ik weer, ik hield het echt niet langer uit haar. Plots was haar hand weg en storrte mijn rug in en hield Caitlin haar telefoon tegen haar borst gedrukt. "Keighley Mackenzie, graag wat zachter okay? Straks mag je weer zeuren.." Ik bracht een afkeurend geluidje uit en als ik mijn armen over elkaar had kunnen slaan, had ik dat zeker gedaan. Opnieuw schommelde ik heen en weer, en heen en weer. De woorden wisseling tussen Chaz en Ryan had ik niet gevolgd, maar de laatste woorden die Chaz uitsprak drongen echter wel tot me door. "..Bieber blijft een maand, jonge tijd zat dus!" Zei Ryan op een lacherig toontje. Ik spitste mijn oren en keek achter me richting Chaz gezicht, mijn ogen werden zo groot als theeschoteltjes en ik kuchte eens, opnieuw schraapte ik mijn keel. "EEEN WEEEEEEK?" Gilde ik nu, ik begon als een gek te spartelen, tranen welden op in mijn ogen, ondertussen bleef ik maar spartelen. Bieber mocht geen week blijven, nooit never, nooit! Ik zou gek worden, ik zou terug gezogen worden naar het verleden. Het hele gebeuren zal zich opnieuw af gaan spelen, ik wist het zeker. Bieber had de touwtjes in handen, in een vingerknipje kon hij de hele groep tegen me opzetten, en dan? De tranen vloeiden nu rijkelijk een weg naar beneden, via mijn wang naar de grond. De tranen maakten mijn zicht wazig en deed mijn wereld duizelen, vroegere beelden kwamen terug, ze stonden nog zo goed als op mijn netvlies gebrand. "Nee.." Zei ik toen zacht, ik merkte hoe ik langzaam op de grond werd gezet en hoe er 4 armen om mijn schouders heen werden geslagen. "..sstt Keigh, wat is hetgene wat je toch altijd zo van slag maakt als we het over Bieber hebben?" Zei Ryan's stem zachtjes in mijn oor, ondertussen werden de tranen gedroogd door een van Chaz's kleffe handjes. "Je hoort nu toch bij ons.." Beelden van vroeger namen mijn gedachten in beslag, mijn concentratie werd voledig overgenomen door de vroegere beelden, alleen maar door het ene woordje dat Chaz uitsprak, nu. Ik wist sowieso al niet waarom hij het zei? Hij wist het toch niet meer? Toch..?
Ik had wel een gat in de lucht kunnen springen toen ik Bieber met tranen in zijn ogen voor in de klas had zien staan. Zijn zwarte NY pet had hij ver over zijn ogen heen getrokken en zijn armen had hij over elkaar geslagen. Ondanks de pet die hij voor zijn ogen had getrokken, was het te zien dat hij had gehuild. Waarom? Hij zou een album gaan opnemen, (or whatever, boeide mij het wat die kerel ging doen) ging je daarom voor de klas staan snotteren om vrienden die je achter moest laten? Even giechelde ik, door een opspelende gedachte. Hij had gewoon nooit vrienden moeten maken, had hij nu geen afscheid moeten nemen, had hij niet hoeven huilen, ha-ha. "Justin, jij wou de klas wat zeggen?" Onderbrak de leraar, met zijn zware stem die zowat een aardbeving veroorzaakte, mijn prachtige gedachtens. Toen ik mijn groene kijkers op zijn, baby face, richtte, liep hij rood aan. "Uh-umm..ja..ik ga verhuizen.." Zei hij voorzichtig. "Wat leuk!" Zei mijn Engels docent vrolijk, zijn kleine grijze snorretje veerde mee met de glimlach die om zijn lippen speelde. "Naar London.." Zei Bieber nu bevestigend. Toen ik mijn ogen van de leraar naar Bieber liet glijden zag ik hoe de grote glimlach van zijn gezicht droop, Meneer Thiss was altijd de engiste geweest die Bieber had gemogen, Don't ask me why, he sucks. "...Dat is wat minder.." Onderbrak de leraar mijn gedachten opnieuw voor de tweede keer deze dag. "Daarom wil ik afscheid nemen, morgen vertrek ik, maar jullie zullen me snel weer zien hoor!" Zijn, engelen stem, zoals sommige het noemde, trilde op het laatst en sloeg een paar keer over, betekende ook niet veel goeds. Ik lachte opnieuw en bond onverschillig mijn bruine haren in een paardenstaart. Hij draaide zich om en liep, zonder zijn geweldige glimlach, de klas uit. Caitlin, die helaas naast me zat, barste in huilen uit en begroef haar gezicht in haar handen. Ik keek een beetje twijfelend opzij, moest ik haar nu troosten? Zij had mij ook nooit getroost als ik huilde, zij had me altijd de rug toegkeerd, toch vond ik dat ik maar het eerste stapje moest maken, zo was ik eenmaal opgevoed. Altijd beleefd. Langzaam legde ik, dan toch mijn hand op haar rug en wreef ik eroverheen. "Ssst.." Was het enigste wat ik zij. Langzaam hief ze haar hoofd op en keek ze me wat verward aan. "Waarom heb je medelijden met me?" Zei ze zacht. Haar bruine haar dat meestal vast zat, lag nu losjes over haar schouders. Ik haalde mijn schouders op en stond op het punt uit te brengen; 'Heb ik ook niet'. Maar ik hield me in en zweeg. De bel ging, maar Caitlin bleef zitten, én huilen, ik suste haar opnieuw. "Ssstt Cait.." Het voelde zo vertrouwd, om Cait te zeggen.. "HEY!" Ik schrok op van Ryan's stem en hief mijn hoofd op, met een trillende onderlip keek ik richting Ryan's gezicht. "Fli-" Ruw onderbrak Cailtin hem. "Ryan, hou ermee op, ik wil niet meer oke? Laten we haar gewoon bij het groepje betrekken, ze is niet zo..zo..zoals je denkt!" Zei ze nu, op een best wel kinderachtige manier, had ze nooit geleerd hele zinnen te vormen, om duidelijk te zien? Ik snapte er niks van, waar ze het over had. Maar goed, dat ene zinnetje, dat zinnetje wat mijn leven zou veranderen, had ik luid en duidelijk verstaan. Ik Keighley Mackenzie O'Malley, dé nerd van de school, werd officieel berokken tot het groepje van Caitlin Beadless. Mijn geluk kon niet op, deze dag was een belangrijke mijlpaal in mijn leven, ik had vrienden!
En tot de dag van vandaag was Bieber nog steeds niet teruggekeerd, lafaard. Maar waarom moest hij uitgerekend vandaag terugkomen, hij had nooit terug drufen komen, of dergelijke, waarom precies op laatste week van mijn middelbare school leven? Mijn 'jeugd?' "Keighley, het spijt ons, dat we je optilden dat we je.." Lachend keek ik hem aan en veegde ik mijn tranen weg, mijn beeld verscherpte weer en ik drukte mijn lippen op de wang van Ryan, gewoon vriendschappelijk. "Gekkie! Het was niks, ik kreeg gewoon even geen lucht!" Loog ik. Ik woelde door zijn blonde haren en zette vervolgens mijn benen onder mijn lijf. Ryan en ik waren in de afgelopen jaar goede vrienden geworden, we hadden veel gemeen en hadden het wel eens verder gezocht dan alleen 'vrienden'. Maar ik zal je de details besparen, het enigste wat je kon zeggen: Geen succes. Dus waren we maar gewoon vrienden gebleven, ook met Chaz kon ik het goed vinden, onddanks de kleine ruzies die we voerden. En dan hadden we nog Cailtin, ze was in een woord een topmeid. Na de dag dat Justin 'ons' had verlaten had ze altijd aan mijn zijde gestaan. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet door had dat we bij Caitlin's huis aan waren gekomen. "JJJJJJJUSSSSSSSSSSTIIIIIIIN!" Gilde Caitlin en ik knipperde met mijn ogen. Was dat het brandalarm? Ik keek om me heen en mijn blik viel op Caitlin die als een gek richting de jongen die een eindje verderop stond, sprintte. Zijn bruine haren kwamen onder zijn paarse pet vandaan, zijn paarse pet die perfect matchte bij zijn paarse supra's, zijn laag hangende broek en zijn witte shirt met een gouden ketting. Er was maar 1 woord voor nodig om duidelijk te maken wie dit was: BIEBER.
Do you like it?
REACTIE?
Speciaal lang hoofdstukje voor jullie!
Reageer (3)
snel verder!
1 decennium geledenHoop maar dat BIEBER een beetje aardig voor haar is
1 decennium geledenLove it! <33
1 decennium geledenVerder!