85* Run

Allison Black

Rennend storm ik het huis van Billy binnen. Billy en Jacob waren er niet dus ik kon makkelijk het plan uitvoeren dat ik net had bedacht. Ik rende de trap op, mijn kamer in en trok een logeertas ondder mijn bed vandaan. Ik propte er kleding in en andere benodigdheden zoals een tandeborstel, haarspullen enz. De mobiel en oplader stopte ik in het voorvak van de tas. Toen ik beneden was, checkte ik nog ven of ik alles had. Ik griste mijn portemonee van tafel en controleerde of alle pasjes er in zaten. Ik had besloten om naar mijn tante te gaan, ik had haar sinds de dood van mijn moeder niet meer gesproken maar wist wel haar huidige verblijfplaats. Ik wist zeker dat ik alles had ikgepakt, dus nu restte me nog een laatste taak: Een brief aan Jacob. "Lieve Jake, het spijt me heel erg maar ik ben vertrokken. Zoek me niet, ik wil even niemand spreken. Ik heb tijd nodig om bepaalde dingen te verwerken. Hopelijk tot snel, maak je niet teveel zorgen om mij, Allison." Een paar tranen gleden over mijn wang maar ik veegde ze snel weg. Als ik straks bij mijn tante zou zijn zou ik me kunnen laten gaan, maar nu moest ik sterk blijven. Ik pakte mijn mobiel en typte het nummer van Rosalie in. 'Met Rose.' 'Hi Rose, met Alli. Zou je iets voor me kunnen doen?' 'Tuurlijk, wat is er?' 'Kun je me naar Port Angles brengen?' 'Is goed, zal ik je bij de Black's op komen halen?' 'Ja.' Toen verbrak ik de lijn en al een paar minuten later stopte er een auto voor het huis. Ik rende er naartoe en gooide mij logeertas in de kofferbak. Ik wilde hier snel weg, voor iemand me tegen zou houden. Onderweg legde ik Rose uit wat er geveurd was en wat ik ging doen. Ik liet wel weg waar ik precies heen ging. Maar het voelde goed om mijn verhaal even aan iemand kwijt te kunnen. Om te vertellen hoe ik me nu voelde. Ze stopte bij het vliegveld en na een laatste knuffel opende ik het portier. Met mijn logeertas liep ik naar binnen. Bij de balie werd ik geholpen door een vriendelijke medewerkster en samen met haar stippelde ik mijn route uit. Daarna gaf ze me de ticket en legde ze me uit waar ik nu heen moest lopen. Ik wachtte een paar minuten in een grote hal tot mijn vlucht werd omgeroepen. Ik liep naar het goede vliegtuig en de stewardessen wezen me mijn plek. Ik had een stoel aan het raam, naast me kwam een of andere zakenman zitten dus ik wist dat mijn vlucht niet zou bestaan uit doelloos geklets. Ik deed de oordopjes van mijn mobiel in en zette willekeurig een liedje op. 'Behind These Hazel Eyes' klonk in mijn oren. Eigenlijk werd ik alleen maar depri van dit liedje maar ik nam de moeite niet om er een andere op te zetten.
Toen ik op mijn bestemming was aangekomen, haalde ik mijn tas van de loopband en ging naar buiten. Daar hield k een taxi aan die me naar het goede adres bracht. Mijn tante was blij me te zien en toen ik mijn verhaal uit had gelegd en ze haar armen om me heen sloeg barstte ik in tranen uit.