•Le Cirque du Freak•12

Nemo My Name For Evermore
Deel 12
Een onbekende naam, geen identiteit.. Ik had me nooit eerder afgevraagd hoe ik heette. Dat was gewoon nooit in me opgekomen. Ik wist eigenlijk zo weinig over mezelf. Het enige wat ik wist was dat ik een combinatie was tussen 2 wezens. Onbekend welke wezens. Ik gecreëerd was door een klein vaag mannetje dat een apart gevoel voor humor had, als ik moest geloven wat hij zei. Dat ik geliefd werd door freak verzamelaars en mensen zoals Crepsley me vreesde en me het liefst dood wouden hebben. Verder kwam ik niet. Ik keek zuchten naar de weg. We zaten in een taxi. Tall en ik dan, Crepsley en Shan waren gaan flitten ofzo. Ik weet niet wat het was maar het was sneller als met de auto want ze gingen nog naar een vriend van die Crepsley. Maar goed, ik zat daar na te denken over wie ik eigenlijk was en hij zat mij maar met die duistere ogen vol bewondering aan te kijken. Volgens mij vond hij me net als me andere verzorgen ook helemaal geweldig. Maar ik weigerde hem mijn verzorgen te noemen. Oké, ik hat er mee ingestemd om met hem mee naar zijn Cirque te gaan maar ik had hem goed duidelijk gemaakt dat ik zelf deed dat ik wou. Hij vond het goed zolang ik niet de regels overtreed. Dat vond ik ook goed dus ging ik met hem mee, omdat ik geen ander thuis had. Ik zou mijn verzorger nog wel een brief schrijven om hem te bedanken at hij voor me gezorgd heeft en hem vertellen dat ik veilig was. Maar met welke naam moest ik ondertekenen? Hij noemde me altijd zijn lieve engel maar ik wil een naam. Een echte naam, maar hij moet mooi zijn en bij mij passen. Je moet niet haasten met je naam kiezen. Je hebt nu de keuze voor een naam en dat heeft geen haast. Mijn zus heeft er bijna 1500 jaar over gedaan.. Zei Tall. Ik keek hem ongeloof aan. Iemand kon toch geen 1500 jaar oud zijn. Nou, het zou wel aan mij liggen. Ja, ik had nog steeds moeite met praten, of moeite, ik wou niet praten.. niet totdat ik een naam had. Als je wilt praten moet je een naam hebben vind ik. Dus ik kon gewoon nadenken over me naam zonder daar over tegen iemand iets te zeggen. Maar eerst moest ik dingen over mezelf weten. Informatie. Ik had het al gevraagd aan Tall, geschreven op een papiertje. Maar hij wist hetzelfde wat ik wist en dat hij em nog geweldig mooi vond maar dat vond ik niet. Eigenlijk kende niemand mij, ik was niemand. Ik bestond niet volgens de mensen. Niemand.. Dat zou ene goede naam zijn geweest asl hij niet zo belachelijk had geklonken. Maar misschien in een andere taal. In het Engels: nobody, In het Duits: ook niemand, in het Frans:personne en verder kende ik geen talen. Alleen Latijn mar dat wist ik niet zo uit mijn hoofd, maar Latijns had ik altijd wel een mooie taal gevonden. Wat zou niemand in het Latijns zijn? Ik pakte mijn papiertje en potlood en schreef mijn vraag op en gaf hem aan Tall. Hij keek naar mijn vraag en deed zijn ogen dicht toen hij nadacht en ik keek hem hoopvol aan. Toen hijn zijn ogen opende en mij aankeek zei hij: Nemo. Nemo.. ik liet het woord door me heen gaan. Ik vond het een mooi woord. Simpel, maar met zoveel betekenis. Ja, Nemo, dat zou mijn naam worden. Ik keek weer naar Tall die mij weer zat aan te staren en toen zei ik met een vloeiende stem: Ik heet Nemo..