45. Lake house

Ik moet onderweg in slaap zijn gevallen, maar als ik wakker word, rijden we ineens een stuk sneller dan eerder. Ik zie Alex bezorgd een blik in de spiegel werpen en ik kijk om. Ik begrijp meteen waarom we met zo een ongelooflijk hoge snelheid over de weg razen. Achter ons begint de horizon lichter te worden en het zal niet lang duren voor het begint te schemeren.
Het zal niet lang duren voor de dag aanbreekt, en het wordt een zonnige dag. Geen tijd voor getreuzel dus.
Al snel nemen we een afslag en rijden we weer het bos in. Waardoor Alex iets lijkt te ontspannen. We komen aan bij een huisje vlak bij een meer. Het is niet het enige huisje dat er staat, maar wel de enige die onbewoond lijkt.
Dat wordt al snel bevestigd als Alex de auto parkeert en moeiteloos naar binnen loopt. Dan blijft hij even in de deuropening staan en kijkt naar mij.
‘Kom je nog? Of blijf je daar zitten?’ Alex verdwijnt naar binnen, aangezien de zon nu op is gekomen, maar nog net niet boven de bomen uitkomt.
Ik blijf nog even zitten en ik kijk naar de rode gloed die zon over de heldere lucht verspreid. Het is nog vroeg, maar je kunt nu al voelen dat het een mooie dag word.
Het huisje is niet spectaculair, maar het ziet er gezellig en knus uit.
‘Woont hier niemand?’ Merk ik op.
Alex schudt zijn hoofd. ‘Nee, het zijn allemaal vakantiewoningen, maar dit huisje staat vrij. Anders had ik niet naar binnen gekund.’ Hij is op de bank gaan zitten en klopt op de plek naast hem. ‘Ik kom hier wel vaker. De ruïne of de tombe is zo deprimerend, zelfs gedurende de dag. Hier zit ik veilig zolang de zon schijnt.’ Ik ga dicht naast hem zitten en hij slaat zijn arm om me heen. Zachtjes wrijft hij met zijn had over mijn arm. Ik sluit even mijn ogen en leg mijn hoofd op zijn schouder.
Zo blijven we even zitten terwijl ik gewoon luister naar de geluiden om ons heen. Ik hoor zijn hartslag, die lijkt te vertragen nu hij zich steeds meer ontspant. Zijn rustige ademhaling en de vogels die buiten fluiten op de achtergrond.
Ik slaak een gelukzalige zucht en eindelijk begint alles een beetje tot me door te dringen. Hoe erg ik dit gemist heb en dat hij bijna niet meer reëel lijkt dat alles weer goed lijkt te komen. Behalve Damon dan.
‘Waar denk je aan?’ Alex’ zachte stem haalt me uit mijn gedachtes.
‘Het afgelopen jaar en hoe alles is gelopen.’
Hij zucht. ‘Ja, dat is nogal wat.’ Zegt hij, terwijl hij met een lok van mijn haar tussen zijn vingers speelt. ‘Mis je jouw familie erg?’
Ik knik. ‘Maar ik heb het idee dat ik niet terug kan, of wil. Ik heb ze dan in één keer zo veel uit te leggen…’
Alex geeft een kus op mijn voorhoofd. ‘Laten we ons daar vandaag geen zorgen over maken, oké? Vandaag word een zorgen-vrije dag.’
Jasey leunt weer achterover teugen de rugleuning van de bank en sluit nogmaals haar ogen. Niet wetend dat Damon thuis net zo zit, ook niet mogelijk om zijn gedachtes los te laten.