17 - I'm Nothing

Miaka pov.

Ik lag in bed. Het was een te lange dag. Naruto lag in het ziekenhuis. Hij was eigenwijs en wilde weg, maar Tsunade had hem bijna vastgebonden aan zijn bed. 'Grandma Tsunade! Laat me hier uit!' had ik hem horen roepen toen ik naar huis ging. Ik zuchtte. Nathan had gezegd dat ik niets waard was. Niet nu ik zwak was. Had hij ooit van me gehouden? Was hij ooit een echte broer voor mij? Ik ging op mijn zij liggen en keek naar buiten. De maan scheen prachtig. Maar half. Ik stapte uit mijn bed en liep naar het raam. Naruto, het spijt me dat ik je hierin meesleepte. Maar ik wist niet dat hij nog leefde. Ik zal trainen. En ik zorg dat ik sterker wordt dan Nathan. Dat beloof ik.

Naruto pov.

Ik lig nu al twee dagen in het ziekenhuis, maar zonder reden! Tsunade wilde me niet laten gaan. Ze had mijn deur op slot gezet! 'Naruto?' Sakura stond in de deuropening. 'Oh, hey. Hoe gaat het, Sakura?' vroeg ik haar. 'Goed hoor. Ik moest van Tsunade zeggen dat je eruit mag.' 'Oh, ik dacht al. De deur zat toch op slot?' Ze begon te lachen. 'Nee, hij was gewoon open.' 'Wat?! En dat wist jij al die tijd?!' 'Jep.' Ik zuchtte en stapte uit bed. 'Nou, ik blijf hier niet langer. Ik ben weg!' Ik liep door de deur en nam de lift naar beneden. Ik ga wel even langs Miaka.
Ik kwam bij haar huis en klopte aan. 'Naruto?' Tsunade deed open. 'Wat doe jij hier?' 'Is Miaka er?' Ze keek me raar aan. 'Ze is niet hier. Ze traint, maar ik dacht dat jij dat wel wist.' ik draaide me om. 'Ja, nu wel.' Ik rende naar het veld. Ik zag haar al. Ik vroeg me af hoelang ze al aan het trainen was, ze oefende met het water en het lukte aardig goed. Het water volgde haar bewegingen perfect. Ik glimlachte. 'Miaka!' riep ik en ze keek om. 'Hai.' Ik liep rustig naar haar toe. 'Het gaat goed met het trainen, hè?' Ze glimlachte. 'Ja.' Ze speelde wat met een beetje water. 'Maar het is nog niet genoeg.' Haar glimlach was weg. 'Hé, gaat het wel?' vroeg ik haar. 'Het is beter geweest.' En ze probeerde te glimlachen. 'Het is Nathan, of niet soms?' Ze knikte vaag. 'Ik had het eindelijk geaccepteerd dat ik alleen was. En daarom kwam ik ook terug in Konoha. Maar nu is hij weer terug en...' ze stopte. 'en ik weet niet wat er nu gaat gebeuren.' 'Maak je geen zorgen. Het komt wel goed. Kakashi, Tsunade, Sakura, Sasuke en ik met nog veel meer, staan klaar voor je. We gaan je helpen. Jou broer komt niet meer in je buurt.' 'Dankje.' ze keek me dankbaar aan. 'Geen dank.'