Hoofdstuk 12.

Ik zit rechtop in het grote bed dat ik nu al een tijd deel met Samir. Ik woon nu om precies te zijn 3 maanden, 2 weken en 5 dagen bij hem. Het is dus ook 3 maanden, 2 weken en 5 dagen geleden dat ik die droom heb gehad. Samir is er nu dus heilig van overtuigd dat in ongelijk had en dat Damien echt dood is. Maar ik twijfel nog steeds. Ik ga steeds meer van Samir houden en van de manier waarop hij met Damian omgaat. Alsof het zijn echte kind is. Ik kan me eigenlijk geen betere vader voorstellen. ‘Aimee’ mompelt Samir zachtjes terwijl ik zijn hand op mijn, nu platte, buik voel drukken waardoor ik weer ga liggen. Hij slaat zijn armen stevig om me heen en ademt rustig. Hij slaapt weer. Maar ik kan de slaap nog niet vatten. Ik voel me vreemds, alsof er iets gaat gebeuren binnenkort. Iets dat mijn perfecte leven met Samir compleet op de kop zal zetten. Ik kruip iets dichter tegen hem aan en leg mijn hoofd tegen zijn borst. Ik sluit mijn ogen en met behulp van zijn rustige ademhaling val ik al snel in slaap. Ik schrik wakker van een hoop geschreeuw beneden. Damian begint te huilen. Ik spring het bed uit en ren naar hem toe. Ik hal hem uit zijn bedje en probeer hem een beetje te sussen. Het geschreeuw beneden gaat door. Ik luister goed en de eerste stem die ik herken is die van Samir. Ik luister nog een beetje beter en herken dan ook de stam van Damien. Ik schrik me dood en trek Damian is dichter tegen me aan. Ik loop langzaam de trap af en zie Samir in de grote hal staan samen met Damien. Ik kuch zachtjes. De twee ruziemakende jongens keren hun aandacht naar mij toe. ‘Aimee’ roept Damien terwijl hij op me afloopt en zijn armen om mij en Damian slaat. Hij kust mijn voorhoofd en dan het voorhoofd van Damian. Hij wil hem van me overpakken maar ik houd hem stevig vast terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Damien kijkt me raar aan en ik vlucht naar Samir toe en begin te huilen. Hij neemt Damian van me over en houdt hem met een arm vast. Damian begint met me mee te huilen en Samir probeert ons allebei te troosten. ‘Wat is dit, Aimee?’ roept Damian kwaad. ‘Je hoort dood te zijn’ stamel ik terwijl ik tegen Samir aan blijf staan. ‘Ik ben niet door’ schreeuwt hij. Het speeksel vliegt in de rondte en Damian die op was gehouden begint weer te huilen. ‘Denk aan Damian’ zegt Samir boos. ‘Geef me dan mijn zoon’ probeert Damien rustig te zeggen. Ik schud mijn hoofd standvastig. ‘Hij houdt van Samir, net als ik’ probeer ik zo kalm mogelijk te zeggen. Maar mijn handen trillen als een gek. ‘Aimee, dit doe je me niet aan. Niet naar al die jaren. Niet na alles wat ik heb doorstaan om terug te komen, voor jou, voor onze zoon’ smeekt zijn stem.

Even een korte mededeling;
Ik zit van vandaag tot volgende week Dinsdag in Turkije. Ik heb als goed is internet dus ik kan dingen online zetten. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de verbinding niet goed is, waardoor ik niet in staat zal zijn om iets te plaatsen. Sorry alvast daarvoor. Ik zal dus Dinsdag terugkeren, maar dan weet ik niet of ik meteen zal plaatsen in verband met moeheid. Dus dan zal het woensdag worden.
X Anne