•Le Cirque du Freak• 7

The desicion I didn't make..
Deel 7
Ik kijk hem in z’n grote zwarte, duistere ogen. Hij kijkt je aan en je weet al wat hij denkt. Natuurlijk zegt ze ja. Wie zegt daar nou tegen. Tja.. Ik. Ik schud me hoofd en de verbazing in zijn ogen word groter en groter. Hij gaat op z’n knieën zitten zodat hij op mijn hoogte is en kijkt me weer recht maar niet meer met zijn doordringende blik maar eerder met een wat verbaasde en troostende blik. Z’n vieze hand legt hij op me schouder en hij zegt met z’n schorre stem: Maar meisje, je begrijpt het niet. Ik kan je zoveel meer bieden. Je zult vrij zijn en niet in zo’n kooi zitten om je schoonheid te tonen. Je geeft je eigen show, je mag de invulling doen, je mag alles zelf doen. Dat is toch veel beter dan hier? Ik schud wederom mijn hoofd en ik denk bij mezelf dat ik dat mijn verzorger niet kan aandoen. Het gezicht van Mr. Tall veranderd wederom en nu kijkt hij me aan met een kille duistere blik die ik vele beter bij hem vind passen. als je niet vrijwillig meegaat dan maar op deze manier. fluistert hij zachtjes en voordat ik kan reageren heeft hij wel al vast en op zijn schouder gelegd. Omg!! Dat is echt heel hoog. Ik begin hem te slaan maar hoe lang en hoe slungelig hij er ook uitziet hij voelt er niks van. Ik wil gillen maar er komt geen geluid uit me mond wat het eigenlijk nooit heeft gedaan. Mr. Tall begint heel snel te rennen en als ik naar achter kijk zie ik me verzorger nog staan. Hij begint ook te rennen maar Mr. Tall is vele malen sneller en voordat ik het door heb zijn we op straat. Het is midden in de nacht dus niemand is op straat. Mijn verzorger is ver achter ons en kan me onmogelijk nog redden van deze enge, gemene, lange vent. Hij stapt rustig een hotel in en pas als we in zijn hotel kamer zijn en hij alle deuren heeft dicht gedaan zet hij me weer op de grond. Maar hij heeft het raam over het hoofd gezien. Zo snel als ik kan ren ik naar het raam en wil ik eruit springen. Maar volgens mij kan hij zich sneller bewegen als het licht en hij heeft we al vast als ik maar 1 meter heb gerend. Ik begin te slaan en te schoppen maar niks maakt uit hij blijft me gewoon vasthouden en loopt met mij naar een kast toe. Hij doet iets in de kast maar ik kan niet zien wat en hij doet dan en doekje voor me mond. Het ruikt chemisch en al snel besef ik kan het een verdovingsmiddel is. Ik begin wazig te zien en ik kan niet meer op me benen staan. Ik voel nog hoe Mr. Tall me loslaat en wegloopt. Hij pakt een telefoon en hij toetst een nummer in. Ik begin steeds slechter te horen maar ik probeer me te verzetten tegen het duistere zwarte gat waar ik in dreig te vallen. Ik hoor nog vaag hoe Mr. Tall tegen de telefoon zegt: He, Ik heb haar gevonden. Je kunt nu komen om haar… verder hoor ik nisk meer en slurpt het duistere gat me naar het zwarte oneindige..

[Door de Ogen van Sanguinario]
Ze is weg, echt weg. Ik staar somber haar kamertje in en houd het knuffeltje van haar stevig tegen me aan. Het doet zo’n pijn. Is dit wat ze liefde noemen? De pijn die ik nu voel is onmenselijk. Ik had die man nooit moeten vertrouwen. Nu heeft hij haar en ik kan er niks tegen doen. Wat gaat hij allemaal met haar doen? Behandeld hij haar wel goed, geeft hij haar wel genoeg liefde? Allemaal vragen die ik niet akn beantwoorden. Ik zucht en ik loop haar kamertje uit. Ik rust niet voordat ik haar terug heb. Ze is van mij. ALLEEN VAN MIJ!! En ik loop me eigen kamer in en ik begin met mijn plannen me lieve engel terug te krijgen…