Hoofdstuk 1 deel 1

Patricia en Joyce liepen door de poortjes voor het uitchecken. Allebei reden ze hun koffers achter zich aan. Joyce ademde de lucht in en glimlachte.
“Ha, fijn om weer thuis te zijn! Vind je ook niet Patries?”
Ze keek naast zich en zag Patricia afwezig staren naar iets in de verte.
“Patricia?” Ze tikte haar vriendin aan, die verward omkeek.
“Wat?”
“Of je worst lust?” lachte Joyce.
“Haha, wat zijn we weer grappig,” zei Patricia zogenaamd boos, maar ze moest ook lachen. “Sorry, ik was even met mijn gedachten ergens anders.”
“Ja, dat merkte ik. Robbie?” Joyce keek haar vragend aan.
“Ja,” zuchtte Patricia.
Ze had hem drie dagen geleden gebeld en verteld dat zij en Joyce van school waren getrapt. Hij had plagend gezegd dat hij het wel verwacht had van haar. Het was een rotstreek geweest van iemand van haar school en het was echt oneerlijk, maar daar had ze nu niks meer aan.
Joyce en zij haalden goede punten. Ze hadden niet veel vriendinnen en waren vooral op elkaar aangewezen. Maar juist doordat ze zoveel met elkaar waren, ging het fout. Ze hadden ruzie gekregen en dat was uit de hand gelopen. Ze hadden van alles geprobeerd om elkaar zwart te maken. De leraren werden er gek van en stuurden hen naar de directeur. Die had hen een waarschuwing gegeven. Een tijdje was het goed gegaan, totdat Dylan, de meest irritante jongen van school die iedereen treiterde, tegen haar had gezegd dat Joyce had gezegd dat ze een bitch was en alleen maar aardig tegen haar deed, omdat ze bang was voor de directeur. Ze was erin getrapt en zo boos op Joyce geworden dat ze uiteindelijk in een gevecht beland waren. Dát was niet toegestaan en ze werden van school getrapt, omdat ze al eerder een waarschuwing hadden gekregen. Later ontdekte ze dat Dylan tegen Joyce precies hetzelfde had gezegd. Ze hadden het goed gepraat en nu waren ze weer beste vriendinnen, maar dan wel beste vriendinnen die van school getrapt waren.
Robbie had gevraagd of ze nu weer terug kwamen. Eigenlijk moesten ze wel. Joyce en zij hadden een vlucht geboekt naar Nederland en hun spullen gepakt. En nu stond ze hier weer. Ze had het gemist. Ze had Robbie gemist, ze had de club gemist en alle andere bewoners van het huis. Oké, ze hadden wel contact gehouden via de email en ze belden geregeld, maar het was toch niet hetzelfde. Ze keek naar haar vriendinnetje die was doorgelopen en wild naar haar gebaarde dat ze wilde gaan. Patricia pakte haar koffer op en liep naar haar toe. Ze haakte haar arm in die van Joyce en glimlachte naar haar. Samen liepen ze naar buiten en stapten in een taxi. Op weg naar hun oude vertrouwde plekje, op weg naar het huis Anubis!

De taxi stopte voor het huis Anubis en Patricia en Joyce stapten uit. Op dat moment kwamen Appie en Amber voorbij racen op hun fiets, allebei helemaal buiten adem.
“Appie!” hoorden ze Amber schreeuwen.
“Kom dan, slappeling!” schreeuwde Appie terug. “Superappie is onverslaanbaar!”
En weg waren ze weer. Ze hadden Patricia en Joyce geeneens gezien.
“Niets veranderd, die twee!” zei Joyce lachend.
Patricia schudde haar hoofd. “Niet dat dat ooit zal gebeuren!”
Ze pakten hun koffers en Patricia betaalde de chauffeur. Terwijl ze hem het geld overhandigde, zag ze vanuit haar ooghoek iemand achter een boom wegduiken... of verbeelde ze het zich maar? Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet in de gaten had dat de chauffeur aan het geld in haar hand aan het trekken was.
“Eh, juffrouw, u kunt het geld wel loslaten, hoor.”
Ze schrok op uit haar gedachten. “Eh, ja, sorry,” stamelde ze. “Bedankt nog, en houdt het wisselgeld maar.”
“Bedankt!” zei de chauffeur vriendelijk en reed weg.
Achter haar hoorde ze Trudie Joyce enthousiast begroeten. Ze keek nog een keer goed naar de boom, waarachter ze de man had zien verdwijnen.
“Patricia!” hoorde ze Trudie achter haar roepen. “Wat leuk dat jullie terug zijn gekomen!” Trudie omhelsde haar stevig. “Jullie zouden toch een jaar blijven?!” “Eh...” stamelde Joyce en keek hulpeloos naar Patricia.
“Dat is een lang verhaal. Dat vertellen we nog wel een keer,” zei Patricia.
“Ik ben zo blij dat jullie er zijn!” Trudie knuffelde hen nog een keer. “Wat willen jullie eten, zeg maar iets en ik maak het!”
“Eh, ik hoef even niks, eerst de rest even begroeten,” zei Patricia.
“Ik ook,” zei Joyce. “Ik heb het zo gemist hier.”
“Ik heb mijn schattekes ook gemist, hoor! Kom hier!” Trudie sloeg een arm om Joyce heen en ze liepen samen naar binnen. Patricia pakte haar koffer en liep erachteraan.

Toen ze binnenkwamen, liepen ze meteen door naar de woonkamer. Amber en Appie kwamen, nog na-hijgend van het harde fietsen, de keuken uitgelopen.
“Wat... wat doen jullie... hier?” vroeg Amber hijgend en verbaasd tegelijk.
“We komen hier weer wonen,” zei Joyce.
“Jullie zouden toch een jaar wegblijven?!” zei Appie vragend.
“Kom op jongens, geef ze eens een beetje rust, ze hebben een zware vlucht achter de rug,” zei Trudie.
Ze was eigenlijk helemaal niet zo moe, maar Patricia had geen zin in vragen, dus zei ze maar: “Ja, inderdaad...”
Voordat ze haar zin af kon maken kwamen Nienke, Fabian, Sofie, Mick en Danny binnen. Ze viel meteen stil. Joyce pakte haar hand vast en kneep erin. Danny stapte direct op hen af en gaf hen een hand.
“Hoi, ik ben Danny, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al.”
Joyce en Patricia stelden zich ook voor en daarna ook aan Sofie. Patricia keek naar Joyce, die op haar beurt ongemakkelijk naar haar keek. Joyce was over Mick heen, maar het was toch moeilijk om haar ex-vriendje zo te zien, dus richtte ze zich maar op Nienke.
“Hey, Nienke, lang niet gezien.” Ze omhelsde haar.
Toen ze klaar was, keek ze naar Fabian. Ze kon het nog steeds niet geloven. Hij leefde! Wat ongemakkelijk wipte ze van haar ene voet op haar andere en sloeg haar ogen neer.
“Hoi Joyce,” zei Fabian.
Nu pas keek ze Fabian recht in de ogen. Ze aarzelde een moment, maar toen sloeg ze haar armen om hem heen en hield hem stevig vast. Het was zo anders geweest via de webcam dan dat ze hem nu in het echt zag. Naast haar was Patricia Mick aan het begroeten. Hij tilde Patricia op en zwierde haar in de lucht.
“Ik ben zo blij dat jullie terug zijn!” zei hij blij en zette Patricia weer neer.
Joyce liep naar Mick en weer was er die ongemakkelijke stilte.
“Eh, hoi Joyce,” zei Mick zacht.
“Hoi.”
Ze omhelsden elkaar vluchtig.
“Ik ga maar eens mijn spullen naar boven brengen,” zei ze snel. “Kom je Patries?”
“Eh, ik kom zo,” zei Patricia.
Ze stond tegenover Fabian en keek hem lang aan. Ze had geprobeerd het te vergeten, alles te vergeten. Tot op het moment van het vliegveld was dat gelukt. Ze dacht dat ze hem zag lopen, maar had zichzelf ervan overtuigd dat ze het zich had verbeeld. Later kwam ze erachter dat het helemaal geen verbeelding was. Hij leefde echt! Ze had hem een paar keer voor de webcam gezien, maar nu stond hij toch echt voor haar.
“Hoi Patricia,” zei Fabian voorzichtig.
Patricia sloeg haar armen om Fabian heen en omhelsde hem stevig. Ze voelde tranen opkomen en liet ze in vrije loop vallen. Fabian klopte wat onhandig op haar rug.
“Het spijt me zo,” zei ze snikkend en liet Fabian los.
Ze veegde haar tranen weg en keek naar de grond. “Sorry, het is gewoon...”
Ja, wat was het eigenlijk. Ze wist niet hoe ze het moest uitleggen, maar gelukkig redde hij haar door te zeggen dat het wel goed zat. “We moeten het verleden achter ons laten en opnieuw beginnen. Een nieuw schooljaar en een nieuwe start.”
Patricia glimlachte opgelucht. “Nou, dan gaan we inderdaad maar eens onze spullen naar boven brengen,” zei ze en pakte haar koffer.
Maar toen ze de gang in wilde lopen, versperde Victor haar de weg.
“Waar gaat dat heen?”
“Naar boven,” zei Patricia laconiek.
“Ik dacht het niet, er is geen plek meer.”
Patricia sloeg boos haar armen over elkaar heen. “En waar moeten we dan slapen?”
“Victor, je stuurt de meisjes toch niet meteen weer weg?” Trudie liep snel naar hen toe.
“We zitten vol. En trouwens, ze zouden toch pas over 8 maanden terugkomen?!”
“Ja, dat weten we wel, maar er was iets tussen gekomen en we misten het hier zo erg. Kunnen we niet kijken wat de mogelijkheden zijn?” vroeg Joyce met haar liefste stemmetje.
“Ja, Victor, dat lijkt me een goed idee,” zei Trudie.
“Ja,” zei Patricia ook. “We zijn nu met zes meiden en vijf jongens,” rekende ze snel.
“Voor de jongens is het geregeld,” zei Trudie snel. “Danny slaapt gewoon bij Fabian en Mick.”
“Maar op zolder kunnen er toch ook makkelijk twee slapen,” zei Joyce.
“Ja, Nienke bij Amber, ik bij Joyce en Noa en Sofie op zolder,” zei Patricia triomfantelijk.
“Op zolder?” vroeg Sofie angstig.
“Als jij niet durft, dan gaan Joyce en ik wel op zolder.”
“Dat is dan opgelost,” zei Trudie en keek Victor doordringend aan.
“Nou, oké dan, maar jullie zorgen zelf maar voor de kamers,” zei Victor.
Hij liep meteen weer naar de kelder.
“Yes!” zei Patricia blij en vloog Joyce om de hals. “Kom mee, dan gaan we onze spullen opruimen!” Ze rende opgewonden naar de zolder.
Joyce keek nog één keer om naar Mick, die blijkbaar iets zei wat heel grappig was, want Sofie lag dubbel van het lachen. Daarna spurtte ze achter Patricia aan naar zolder.