•Le Cirque du Freak•3

Panic!
Deel 3
Ik kreeg tranen in me ogen. Waarom moest mij dit overkomen. Ik wil dit niet. Ik zit liever samen met me vriend in me kamertje.. dit is vreselijk. De tranen komen nu me ogen uit en ik verwacht dat ze over me wangen gaan rollen maar ze houden al op bij het begin van me wang. Ik veeg er met me hand over en ik hoor iets breken. Alle mensen in de zaal kijken me met open mond aan. Ik hou mijn hand op en kijk erin.. daar ligt een edelsteentje in de vorm van ene traan. Er komen meer tranen maar ze veranderen allemaal in edelstenen. Ik vind het vreselijk alle mensen wijzen naar me en kijken me aan met die ogen die zeggen: ‘ze is vreselijk, een monster, ze hoort hier niet’ Het word me teveel, ik wil dit niet! Uit wanhoop begin ik te gillen en te schreeuwen en tegen me kooi aan te slaan. De mensen schrikken en sommige rennen zelf weg maar dat kan me niks schelen. Ik wil hier weg! Opeens word ik van achteren om me middel gegrepen en naar achteren getrokken en uit mij kooi word gehaald. Ik hoor mensen boos mompelen en ik draai me weg van de mensen en druk me dicht tegen de borst aan van degene die me nu draagt. Hij loopt in een soort snelwandel tempo door het gangetje naar mijn kamertje en als we daar binnen zijn doet hij de deur dicht en gaat hij zitten. Ik bij hem op schoot en heel dicht tegen hem aan. Hij streelt zachtjes me rug en fluistert lieve woordje is me oren zoals: het geeft niets lieveling, het is niet jou schuld. Die mensen waren zo gemeen. Hoe ze je aankeken als vuil. Maar ze bedoelen het niet zo, ze zijn zo onder de indruk van jou goddelijk wezen en ze zijn jaloers dat ze het niet mogen hebben zoals ik het mag hebben. het zijn gewoon domme onnozele mensen. Ik kijk hem in de ogen aan en hij kijkt terug met z’n dode kille ogen. Hij kijkt me anders aan als normaal. Hij kijkt me aan met ene nieuwe honger in z’n ogen die hij probeert te onderdrukken. Hij komt steeds dichterbij met z’n hoofd. Zijn lippen komen op de mijne en ik weet niet wat te doen. Z’n lippen gaan van mij lippen naar mijn kaak naar mijn nek. Bij de bocht in me nek blijft hij met z’n lippen en blijft er van die plof geluidjes op maken. Hij grinnikt. dat zijn geen plof geluidjes. Dat noem je kusjes. Ik geef je kusjes. Kusjes wat ene stom woord opeens hoor ik hem kreunen en ik verstijf weer van schrik. Ik kijk voorzichtig opzij en ik zie hoe hij z’n lippen van z’n tanden wegtrekt. Ik zie dat hij 2 lange hoektanden heeft en ik zie dat hij me wilt bijten. Ik panikeer in me hoofd maar me lichaam is niet instaat iets te doen. Ik doe me ogen dicht en ik voel hoe hij z’n tanden in me blauwige huid laat zinken