~11~

‘Tia?’ vroeg ik verbaasd. Ze knikte. ‘Dat ben ik, maar wie ben jij?’ vroeg ze. ‘Ik ben..’ Als ik het haar vertel gaat ze me straks nog naar Benjamin brengen. ‘Het is eigenlijk niet belangrijk, ik ga namelijk al weg’ zei ik en ik draaide me om. ‘Waarom? Misschien kunnen we vrienden worden?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat is waarschijnlijk niet mogelijk, Tia’ zei ik. Ze keek teleurgesteld, ze had waarschijnlijk geen vrienden op Amun, Kebi en Benjamin na. ‘Waarom niet? En waarom heb ik je hier nooit eerder gezien?’ vroeg ze. Ik zuchtte en keek haar aan. ‘Het kan niet door mijn verleden, en ik ben hier met mijn familie’ antwoorde ik. Ineens rook ik een bekende geur. Ik pakte een haar stiekje van mijn arm en maakte een knot. Hierdoor zag ik er iets anders uit. Misschien rook hij mij ook, maar dat zou ik niet weten. Ik draaide mij om en wou wegrennen. Maar Tia hield mij tegen. ‘Wacht nou even, het is gewoon mijn man’ zei ze vrolijk. Ik keek haar geschrokken aan en zakte haast door mijn knieën. Ik begon te snikken en rende weg. Ze achtervolgde me en daardoor volgde Benjamin ons ook. ‘Meisje wat is er? Wacht nou even!’ riep ze. Ik schudde mijn hoofd. Ik kon mijzelf niet teleporteren, dat zou Benjamin merken. ‘Tia! Wie is dat?’ hoorde ik Benjamin roepen. Tia antwoorde niet en haalde mij in. Ze trok me stil en keek mij aan. ‘Meisje? Wat is er?’ vroeg ze. Benjamin kwam aanrennen en stond naast haar. ‘Het is geen meisje, het is Monifa’ zei ik emotieloos en keek nog een keer in Benjamin’s ogen. ‘Monifa’ mompelde hij en stak zijn hand uit. Ik siste en verdween. Ik stond middenin de tempel naast Edward. Hij las mijn gedachten en omhelsde me. ‘Wil je weg?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Maar blijf jij maar hier. Ik kom jullie morgen halen’ zei ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ga met je mee’ zei hij. Ik knikte. Amun en Kebi kwamen net aanlopen en Amun keek me blij aan. ‘Monifa! Kom je terug?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik hoop dat jullie het fijn hebben nu met Tia en Benjamin samen, want ik kom nooit meer’ zei ik en ik verdween met Edward. We zaten op mijn bed, in Tennesee. Toen pas werd ik een emotioneel wrak en stortte in. Snikkend lag ik in Edward’s armen. ‘Hij heeft me zoveel pijn gedaan Edward, ik kan niet eens meer een roman lezen zonder aan hem te denken’ snikte ik. Hij suste me. ‘Je kan er niets aan doen, Monifa’ fluisterde hij. ‘Edward, waarom heb jij nog niemand?’ vroeg ik. ‘Ik wacht op de ware’ zei hij. ‘Dat deed ik ook, maar hij ging vreemd’ zei ik en viel weer in snikken uit. Ik ben ook gewoon hopeloos. Hij wreef met zijn hand over mijn rug. ‘Waarom ging je naar de Nijl?’ vroeg hij. ‘Mijn favoriete plek, maar ik zou nu een nieuwe moeten zoeken’ mompelde ik. Ik pakte het boek op mijn bed en begon te lezen. Edward keek me aan. ‘Ik stuur je terug, je moet vrienden maken met Amun’ mompelde ik. Voordat hij kon tegenwerken was hij al weg. Ik zuchtte en begon te lezen. Een boek over legendes, dat was het enige boek waarbij ik niet aan hem dacht. Ik bleef de hele nacht lezen totdat ik de Cullens moest gaan halen.