•Le Cirque du Freak•2

What Happend Now...
Jij bent de liefste die ik heb.. jij bent me enige vriend! Ik laat je nooit alleen! Ik hou van je! denk ik stil in me hoofd. Ja ik kan nog steeds niet praten. Ik mag nog steeds niet praten. Toen ik ene jaar of 10, 11 was heb een zinnetje gezegd tegen de man die me verzorgd, ik zei: Dankjewel voor het eten. dat had ik echt niet moeten doen! Hij werd kwaad, nee hij niet kwaad, Hij werd laaiend! Ik had nog nooit iemand zo kwaad gezien. Hij schreeuwde tegen mij dat ik niet mag praten, hij was verboden,verboden, verboden en als ik het nog 1 keer zou doen zou hij me weg doen en dan zouden ze me vermoorden op straat om wat ik ben. Ik was zo bang. Zo ontzettend bang. Ik mag niet meer praten. Zelfs niet in me zelf. Hij zou het horen. Hij hoort alles wat ik doe. Ik geloof dat hij ook geen normaal mens is, ook niet als mij maar ook anders. Hoe hij me altijd aankijkt met z’n dode zwarte irissen en rode pupillen. Dat is toch niet menselijk? Ik zou het niet weten ik zit al 15 jaar opgesloten in mijn kamer. Maar de man die voor me zorgt, de man met de zwarte irissen en de rode pupillen zei dat hij vandaag een verrassing voor me had. Ik ben benieuwd en ik wou het weten. En alsof hij mijn gedachte kon lezen zei hij: wacht maar tot morgen mijn lieveling. Morgen word het duidelijk en hij streelde me over mijn edelstenen. Ja, het klinkt raar maar, op mijn rug zijn edelstenen gaan groeien. Gewoon op 1 dag, niet anders als andere zaten ze er. Zoals de man die voor me zorgt ook in z’n oor heeft. Alleen hij heeft laten zijn dat hij hem eruit kan halen. Ik probeerde het ook maar het deed pijn. Alsof ik me huid van me af trok. De edelstenen zijn dus me huid op me rug.. niet dat me hele rug onderzit. Gelukkig, het zijn er niet teveel en je ziet me blauwige huid nog zitten. Ik knuffelde me knuffeltje nog even en toen hoorde ik de deur open gaan. De man die voor me zorgt, de man met de zwarte irissen en de rode pupillen keek me aan met een glimlach op me gezicht. En? Ben je klaar voor je verrassing? ik keek hem aan en daarna direct naar beneden uit respect. Ja.. ik wil me verrassing weten, mag ik er misschien uit.. uit mijn kamertje? dacht ik en ik hoorde de man die voor me zorgde grinniken. Ja lieveling van me, je mag de kamer uit. Maar je moet wel iets anders aan. ik keek neer op mijn dekentje wat ik om had. Het was gewoon een bruin lakentje wat ik om had geknoopt. Toen ik klein was kwam het tot me enkels maar inmiddels kwam het tot me boven benen. Hij pakte een pakketje wat hij vast had en deed het open. Kijk liefje, dit noem je een topje, en dit noem je een broekje. hij liet me een 2 korte kleding stukken zien en hij gaf ze aan mij. Ik deed ze aan en keek erna. Ze waren beide zwart, zo zwart als de ogen van de man die voor me zorgde en mij rug was open. Mijn buik kon je ook zien. Hij topje hield al op bij het einde van me borsten en het broekje was gewoon erg kort. Hij stak me een hand toe en ik nam hem aan. Doe je ogen maar dicht lieveling fluisterde hij me liefdevol toe. Ik deed me ogen dicht en ik hoorde hoe een deur open ging. Allemaal geroezemoes hoorde ik en ik werd een trapje op geleid en werd alleen achtergelaten. Ik deed me ogen open en ik zag dat ik in een soort kast zat, met gordijnen erom heen. Ik keek verschrikt naar achteren naar de man die voor me zorgde. rustig maar, liefje. Er zijn een paar mensen die voor jou zijn gekomen om je te bewonderen. Blijf maar rustig, ik kom je straks weer halen. en hij liep weg en deed de deur dicht. Toen voelde ik dat er allerlei lampen op me gericht werden en de gordijnen werden weggehaald. Allemaal mensen keken me aan. Ik greep naar de glazen wanden van mijn kooi. Ik was een tentoonstelling. Ik zag iemand naar me wijzen en allemaal mensen begonnen te praten.. over wat voor een vreselijk wezen ik was. Over wat voor ene Freak ik was..