•Le Cirque du Freak•

How it all begins,,
Deel 1

ik druk liefdevol me popje tegen me aan. Me enige vriend hier in deze koude, kale kamer. Ik moet nu ongeveer 4 jaar oud zijn. Misschien 5, ik weet het niet, ik zit hier al zolang als ik me kan herinneren. Elke dag in deze donkere kamer. Niemand die tegen je praat. Ik kan ook niet praten. Ik mág ook niet praten. Je zult misschien denken van wie mag je dan niet praten.. Ik mag niet praten van de stem die door mijn deur praat. De stem die bij een man hoort die ik eigenlijk dankbaar moet zijn maar die ik toch zo vreselijk haat. Hij geeft me eten, hij heeft me mijn pop gegeven, hij geeft me drinken en verteld me over de buiten wereld die ik niet mag zien. Of eigenlijk is het de wereld die Míj niet mag zien. Ik ben namelijk anders, hij noemt me een wonderlijk, prachtig, goddelijk wezen maar ik vind mezelf een freak. Met mijn blauwige huid, mijn ravenzwarte haren, mijn slanggelige ogen en mijn zwemvliezen tussen mij vingers en tenen ben ik niet normaal. Ik ben anders, een Freak en ik hoor hier niet thuis. Mijn ouders wouden me ook niet hebben. Ze hadden me op de straat gegooid en zijn weggelopen. Toen heeft de man die nu onderdak aan me geeft me gevonden. Hij heeft voor me gezorgd en me mijn vriend gegeven. Heel af en toe komt hij nog naar deze kamer en zegt hij dat ik bij hem op schoot moet gaan zitten. Ik druk me dan dicht tegen hem aan in de hoop een beetje warmte van hem te krijgen. Ik heb het nooit warm, ik heb het altijd koud als een steen, als alle stenen ik deze kamer. Ik ben één met deze kamer, deze kamer heeft met tot z’n eigen gemaakt, zonder mij ontbreekt er een stuk van deze kamer, alsof je er een muur uitslaat. Als ik dan zo bij de man zit heb ik even het gevoel dat ik menselijk ben. Niet die freak die ik ben als ik in de spiegel kijk maar een echt mens die allemaal mensen dingen doet. Hij fluistert dan zachtjes allemaal lieve dingen in me oor en tussen die lieve dingen verteld hij me ook wat hij van me verwacht, bijvoorbeeld dat ik niet leer praten. Praten is voor mensen, niet voor zulke wonderlijke wezens als mij, zegt hij. Maar ik wil geen wonderlijk wezen zijn. Ik wil normaal zijn. Maar ik zou er achterkomen dat ik in mijn hele leven nooit normaal zou worden…