Hoofdstuk 9.

Ik zit bij Samir thuis op de bank met Damian in mijn armen. Samir is bij mij thuis om spullen op te halen. De babykamer was bijna af en nu gaat Samir hier een babykamer maken. We hebben eigenlijk meteen besloten dat ik bij hem zou intrekken. Dan zou beter voor Damian zijn, dan ziet hij Samir nu al veel. Damian opent zijn kleine bruine oogjes die me zo een Damien doen denken. Ik aai hem langs zijn wangetje en glimlacht vertederd naar hem. ‘Heb je honger?’ vraag ik zachtjes. Het lijkt alsof hij me begrijpt want hij lijkt wel een beetje te lachen. Ik kom moeizaam overeind en waggel naar de keuken. Ik mag dan wel eindelijk bevallen zijn, ik sleep nog steeds een enorme buik met me mee. Die moet er maar eens af gewerkt worden. Ik laat Damian niet los terwijl ik een beetje melk voor hem warm maak. Ik hoorde dat ik het beter is om je baby geen borstvoeding te geven, dus doe ik dat ook maar niet. Als de melk warm is loop ik terug naar de bank waar ik op ga zitten en ik geef Damian de fles. Hij maakt schattige geluidjes als hij drinkt en ik kijk vertederd naar zijn liefheid. Ik hoor Samir thuiskomen maar ik blijven met mijn gedachten bij Damian. Ik voel me bekeken en kijk even op van Damian en kijk recht in de bruine ogen van Samir. Hij heeft een Camera in zijn handen. ‘Jullie waren zo schattig, dus daar moest ik een foto van maken’ grijnst hij breed terwijl hij naar ons toe komt lopen naast ons gaat zitten. Dat is iets wat Samir de hele tijd al aan het doen is. Foto’s maken van alles wat ik en Damian doen. Hij wilt hele plakboeken gaan aanleggen. Ik vind het eigenlijk een briljant idee alleen ik schrik iedere keer als Samir me weer besluipt met die camera van hem. Hij kust me zachtjes op mijn mond en neemt dan Damian en de fles van me over. Hij laat Damian een boertje geven en houdt hem dan een stukje van hem af. ‘Kleine stinkerd’ lacht hij. Ik denk even dat hij hem aan mij gaat geven. Maar hij staat juist op. ‘Ga jij even lekker een dutje doen op de bank, dan zorg ik voor deze kleine aap’ lacht Samir. Ik knik zachtjes en glimlach naar hem. Hij kust me op mijn voorhoofd en vertrekt dan naar boven. Ik ga liggen op de bank en pak een kussen die ik voor me houd en tegen me aandrukt. Ik denk aan hoe het er nu had kunnen uitzien. Damien zou net thuis zijn geweest en hij had Damian verschoont en mij op mijn voorhoofd gezoend. En het is niet dat ik Samir geen geweldige jongen en vader vind. Het is meer dat ik me vreemd voel. Ik ben Damien kwijt zonder hem ooit begraven te hebben. Het voelt alsof hij hier iedere dag voor de deur kan staan en me kan optillen en zoenen, zoals hij altijd deed. Ik zucht en veeg de tranen onder mijn ogen uit.

One Word. [Jack Wilshere] Neem een Abo op mijn nieuwe story!