Deel 2

‘Fayliiiiiiinn, tijd om op te staan,’ Met een plof landt Alfrune op mijn bed. ‘Je vader wil je spreken’
Een ondefinieerbaar gemurmel klinkt op uit mijn mond.
‘Komaan, opstaaaaaan’ Nu begint ze soort van hysterisch op mijn bed te meppen naast mijn hoofd.
‘Maar ’t is nog zo vroeg’ Mopper ik.
‘Jij slaapt echt enorm veel, volgens mij klopt er iets niet aan jou. Echt waar serieus, meid. Jij bent onderontwikkeld’
‘Waaaah, zeg dat nog eens trut’ Gil ik en meteen sla ik met mijn kussen in haar gezicht, waarop zij dan mijn kussen afpakt en ermee op mijn gezicht slaat. ‘Oh, jij bent gemeen’ Zeg ik nep verontwaardigd. ‘Je weet het dan toch’ En ze begint mij hard te kietelen.
Ze weet wel hoe ze mij moet wakker krijgen. Alfrune is mijn nicht. Ze is een paar dagen na mij geboren, maar is wel opgegroeid in de elfenwereld. Ondertussen ben ik al een week in Annwyfn en ik voel me hier al best thuis. De eerste dag heb ik kennisgemaakt met Alfrune en we waren vrijwel meteen twee handen op één buik.
Mijn ouders vielen mee. Ik had verwacht dat mijn vader en zure grijze bok ging zijn, die alleen maar chagrijnig en serieus zou kunnen zijn, maar het tegendeel is waar. Hij is grappig en lief, maar ik heb ook al ondervonden dat hij streng kan zijn en dat er niet te hard met hem te spotten valt.
Mijn moeder is fantastisch. Ze zorgde er meteen voor dat ik me hier thuis voelde. Maar ze had al die moeite niet moeten doen. Ik voelde me verbonden met het rijk en de band met mijn familie was sterk, ik hield van ze vanaf het moment dat ik ze terugzag.
Hier hebben we ook gewoon een huis. Alleen is het een heel erg groot huis. Je zou kunnen zeggen een paleis, alleen is het niet zo een dat je in de Disneyfilms op je tv ziet. Het is helemaal gemaakt van natuur elementen. Bladeren bedekken de muren en alles is uit hout en aarde gemaakt. Het is prachtig. We hebben dus ook gewoon een woonkamer, een badkamer, slaapkamer en alle kamers die een huis zou moeten hebben.
Mijn slaapkamer heb ik zelf nog mogen afwerken, niet dat er nog zoveel moest veranderen van mij. Mijn bed is groot en ovaal. De dekens zijn super zacht en gesponnen door de beste spinsters van ons rijk. Ik heb een tafel waaraan ik kan lezen en schrijven. Maar bovenal heb ik hopen nieuwe kleren gekregen die nu in mijn kleerkasten hangen.
Prachtige jurken en jurkjes, tunieken en truitjes. Ik vraag me af waarom ik mensenkleren moest meebrengen, want die heb ik hier duidelijk niet nodig.
Ondertussen zet Alfrune haar aanval op mijn leven verder.
‘Stop, stop’ Hik ik vermoeid ‘Ik geef me over, ik maak me klaar’
‘Zo mag ik het horen, flink van jou’ Meteen smijt ik mijn kussen weer in haar gezicht.
‘Toch blijf je een trut’ Ik steek mijn tong uit.

Snel gris ik een paars kleedje van de grond en trek ik het aan. Alfrune verlaat ondertussen mijn kamer. Snel spurt ik naar de spiegel om mijn haar een beetje te fatsoeneren en daarna loop ik de trap af.
‘Dag pap,' zeg ik als ik de woonkamer binnenkom.
‘Dag Faylinn, zet je neer.’
Snel zet ik mij op de stoel tegenover hem. Mijn moeder komt nu ook de kamer binnen en drukt een kus op mijn voorhoofd waarna ze zich naast vader zet.
‘Je zult zelf ook wel al gemerkt hebben dat je nog veel over de magische wereld moet te weten komen. Je bent hier nieuw, dus dat is begrijpelijk’ Ik heb inderdaad al gemerkt dat alles hier vreemd voor mij is. Vader krijgt ook geregeld bezoek van vreemde wezens en ik heb hier al een keer een mens gezien. Alle elfen kunnen blijkbaar ook toveren en daar kan ik nog niets van. Ze hebben mij wel al geleerd hoe ik van gedaante kan veranderen. Elfen kunnen zichzelf groot en klein maken, vleugels zichtbaar of onzichtbaar maken. Ik kan alles al, maar het liefst laat ik mijn vleugels zichtbaar. Het geeft een heerlijk gevoel om vleugels op je rug te hebben.
‘Je moeder en ik hebben besloten je lessen te laten volgen buiten Annwyfn'
‘Maar ik ben hier nog maar pas’
’Geen tegenspraak, wij beslissen wat het beste voor jou is. Jij vertrekt overmorgen met de trein naar Zweinstein’ ‘
Zwein-watte?’
‘Zweinstein, dat is de beste plaats om de magische wereld te leren kennen. Jij krijgt er lessen in alle mogelijke vakken, maar je moet geen examens afleggen. Uiteraard krijg je ook geen toverstok. Elke dinsdag- en donderdagavond komt er een oudere elf jou onze magie aanleren. En ik wil geen gemaar, want je gaat hoe dan ook.’ Een beetje verslagen zit ik op mijn stoel. Nu heb ik juist mijn familie leren kennen, nu mag ik weer ophoepelen. Ik begon juist kennis te maken met andere elfen, ik kwam juist zo goed overeen met Alfrune en nu sturen ze me weg.
‘Ga je spullen maar alvast in pakken’ Zegt mam.
Een beetje verdwaasd slof ik de trap op. Wat moet je zoal meenemen naar een toverschool? Kleren al zeker, veronderstel ik. Och weet je, ik neem gewoon mee wat ik naar hier meenam en neem wat van mijn nieuwe jurkjes mee.
Ik laat me neervallen op mijn bed en overdenk alles nog eens.
‘Faaaaaay, wat hebben ze jou gezegd?’ Alfrune komt mijn kamer weer binnengevlogen. Dat kind leeft hier ook bijna in huis. Ze hangt hier volgens mij meer rond dan in haar eigen natuurkasteel.
‘Ik moet overmorgen weg’
‘Huh? Leg uit!’
Ik doe het hele verhaal, niet dat er zoveel te vertellen is.
Ze zucht ‘Er zullen wel vakanties zijn en daarin kom je dan weer thuis en dan zien we elkaar weer en brieven, oh ja hopen brieven’
‘Ja! We worden elkaars brievenstuurnichtjesmaatjes’ Lach ik nu iets opgewekter.
‘Het komt wel in orde, je zal het zien. De tijd zal vooruitvliegen en voor je het weet ben je weer hier’ Ze springt op van mijn bed.
‘En nu is het… inpak tijd!’ Gilt ze. Zo’n hyperkyneet heb ik echt nog nooit gezien, en dan zeiden de mensen al dat ik erg was. In vergelijking met Alfrune ben ik volgens mij doodkalm.
Met een grote zwaai trekt ze mijn kleerkast open en onmiddellijk vliegt er iets lichtgroen op mij. Een kleedje.
‘Zeg, wees eens voorzichtig’ Ik ben nog altijd niet helemaal gelukkig met het feit dat ik weer weg moet en dat lijkt ze te horen.
‘Komaan, het zijn je laatste dagen, geniet er nog wat van of ik kom niet meer langs, hoor’ En ze geeft me een por.