003

POV Laura

Ik werd wakker en lag in een vreemde kamer. Ze word wakker hoorde ik een jongensstem zeggen. Toen ik uiteindelijk helemaal helder was keek ik wie er aan het praten was. Voor ik kon nadenken stond hij al naast het bed. 'Het spijt me zo!' kermde hij. Ik keek hem vragend aan, hij begon het hele verhaal uit te leggen. Toen hij klaar was keek ik geschokt. Ik was dus aangereden. Jippie (hoor je de sarcasme??^^)
Ik keek naar de jongen, zijn gezicht kwam me zo bekend voor. Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Opeens kwam er een dokter binnen gelopen. Hij begon vanalles te vertellen. Uiteindelijk zei hij dat ik naar huis moest. De jongen zei dat hij me wel naar huis zou brengen. Toen we in zijn auto zaten, Vertelde hij me wat zijn naam was. Ik heet Justin. Zei hij. Ik ben laura, kwam er zwakjes uit. Ik vertelde waar ik woonde en vroeg of hij mee naar binnen wilde. Toen bedacht ik me opeens dat ik mijn ouders niet had gezien. Ik riep naar ze maar hoorde niks. Ik zag een briefje op tafel liggen:

Lieve Laura,
Papa en Ik komen helaas niet meer terug. Wij hebben ons geluk gevonden, en dat is helaas zonder jou.

X papa en mama

Ik keek geschokt en Gaf het briefje aan Justin toen hij er naar vroeg. Hij reageerde vrolijk dat ik maar bij hem moest gaan wonen.
Ik stemde in en ging naar boven. Pakte mijn spullen en badacht me dat ik hem niet kende