-018-

'Ik... ik weet het niet...' zucht Justin. Ik kijk hem aan. 'Ik geloof het niet, er is iets he?' zeg ik. Justin schudt zenuwachtig zijn hoofd en probeert me niet aan te kijken. 'Ik hou gewoon niet van liften.' zegt hij zuchtend. 'Oke, maar er is nog meer...' probeer ik. 'Stop alsjeblieft, ik wordt hier hartstikke zenuwachtig van!' hij kijkt me aan en ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik schrik ervan 'Sorry, ik dacht... aww kom hier!' ik geef hem een knuffel en voel dat justin zijn tranen gauw wegveegt. 'Ik vind het gewoon niet prettig. Het idee dat jij straks alleen naar je vader moet, je ken hem bijna niet... en... laat maar.' Ik laat hem los en kijk hem ontroerd aan. 'Dankje, maar ik ga het wel redden.' zeg ik glimlachend. 'Ik ga gewoon steeds vaker naar hem toe tot ik misschien hier kan logeren..' denk ik hardop. Justin knikt somber. 'Wat?' vraag ik lachend. 'Het is gewoon gezellig met jou. Ik ga je missen.' zegt Justin verlegen. 'Waarom reageert dat hatelijke noodknopje nou niet!' zegt Justin snel en hij draait zich naar de knopjes en begint weer te drukken. 'Heb je niet gewoon bereik, je kan ook dat nummer draaien.' opper ik. Justin knikt, pakt zijn mobiel uit zijn zak en draait het nummer. 'Binnen een half uur zijn ze hier.' zegt hij als hij op heeft gehangen. 'Dan moeten we ons nog een tijdje vermaken.' zeg ik. Justin knikt en het blijft een tijdje heel stil. 'Wat vond jij eigenlijk van mijn vader?' vraag ik hem terwijl ik weer op de grond ga zitten. 'Hij ziet er heel streng uit, maar volgens mij is hij wel aardig.' Ik knik. 'Zou je echt een tijdje bij hem willen blijven?' vraagt Justin verontwaardigd. Ik haal mijn schouders op. 'Waarom niet?' 'Nouja, gewoon... hij is vaak weg, dit is een grote stad en...' Ik kijk hem grijnzend aan. 'Jij gaat me echt missen he!' ik zie dat hij rood wordt en ik moet keihard lachen. 'We blijven elkaar echt wel zien hoor!'