Hoofdstuk 8.

Ik knipper met mijn ogen en ik wordt wakker in een grote witte kamer. Ik voel me verschrikkelijk en heb het idee dat ik iets mis. ‘Mijn baby. Ik wil mijn baby’ fluister ik zachtjes. Ik wil mijn bed uitrennen maar mijn hele lichaam doet pijn. Ik vecht tegen de slaperigheid die me overvalt. Maar ik hou het niet lang vol. Het zwart omsluit me opnieuw. Ik blijf vechten om weer uit het zwart weg te komen. En uiteindelijk lukt het me ook. Ik open mijn open opnieuw en de kamer is nog net zo wit als eerst. Ik kijk om me heen en mijn oog valt op Samir die op een stoel zit. Hij draagt een wit pakketje en hij kijkt er geconcentreerd naar. ‘Samir’ mompel ik zacht. Hij kijkt op en krijgt een grote brede grijns om zijn gezicht. Hij staat op en geeft me het witte pakketje aan. Ik neem het van me aan en houd mijn baby voor de eerste keer vast. ‘Het is een prachtig jongetje’ fluistert hij terwijl hij langs mijn voorhoofd aait. Ik kijk van het kleine hummeltje op en kijk recht in zijn bruine ogen. ‘Bedankt voor alles’ fluister ik. Zijn hoofd komt aarzelend dichterbij maar zijn lippen raken toch heel vluchtig even de mijne. Ik glimlach naar hem en buig me dan over mijn baby. ‘Damian’ fluister ik zachtjes. ‘Vernoemd naar zijn vader’ glimlacht naar Samir. Ik knik en aai lang Damian zijn wangetje. ‘Jullie mogen morgen naar huis, maar eerst moeten jullie bij komen’ lacht Samir terwijl hij de stoel dichter bij mijn bed schuift en erop gaat zitten. Hij kijkt vertederd naar mijn en Damian. Ik steek mijn hand naar hem uit en hij komt dichterbij. Ik kom een heel klein beetje omhoog en kus hem dan op zijn mond. Hij krijgt een brede glimlach rond zijn lippen als hij me weer aankijkt. ‘Lieve Aimee, wil je alsjeblieft mijn vriendin zijn?’ vraagt hij dan zacht. Ik kijk van hem naar Damian en weer terug. ‘Niets liever’ fluister ik dan. Damian zal opgroeien met een vader. Misschien niet zijn biologische vader, maar wel een man die heel veel van hem zal houden. Ik krijg dan nu toch nog mijn gezin. Ik weet 100% zeker dan Damien zou willen dat ik mijn leven snel op pak en doorga. Voor hem en voor ons kind. Ik glimlach naar Samir en zijn hand glijdt door mijn haar en dan raakt hij Damian zijn zachte wangetje aan. ‘Hallo, kleine vent’ fluistert hij zachtjes met een brede grijns rond zijn lippen. Ik voel me de gelukkigste vrouw van de wereld. Ondanks een groot verlies heb ik twee prachtige wonders gekregen. In de vorm van een prachtige liefde en in de vorm van een klein hulploos wezentje. Mijn kind is nu ons kind. Samir zal een geweldige vader voor Damian zijn. ‘Ik denk dat je de beste papa aller tijden wordt’ glimlach ik. Samir kijkt trots en kust me op mijn mond.