~064~

Mary Brooks

Pas de volgende dag hebben Fred en ik de kans om alleen te zijn. We lopen langs het meer en gaan op een bankje zitten. Fred slaat zijn arm om me heen en ik leun een beetje tegen hem aan. Zo blijven we heel lang zitten zonder iets te zeggen, maar dat is ook niet nodig. De stilte is fijn terwijl we samen van het uitzicht over het meer genieten. Af en toe denk ik dat ik iets in het meer zie bewegen. Het is nog aardig koud buiten dus we zijn de enige die buiten zitten.
‘Mary?’ Fred verbreekt na een lange tijd de stilte.
‘Ja?’
‘Volgens mij zijn ze al bezig met het avondeten.’
‘Oh.’ Zeg ik maar maak geen aanstalten om op te staan.
Fred grinnikt. ‘Zullen wij zo ook eens gaan?’
‘Waarom?’
‘Ik heb honger.’ Zegt hij met een zielig stemmetje.
Ik draai me om zodat ik hem met grote ogen aan kan kijken. ‘Goh, wat zielig voor je.’
Hij trekt een zielig gezicht en knikt even. ‘Ja, nu moet je me troosten.’
Ik buig me naar hem toe en druk even zacht mijn lippen op de zijne. ‘Zo beter?’
‘Weet niet, misschien moet je het nog een keer proberen?’ Grijnst hij.
Ik sta op. ‘Nee, dat kan ik niet.’
‘Waarom niet?’ Hij kijkt me weer zielig aan en komt ook staan.
Ik haal mijn schouders op. ‘Verleerd?’
‘Moet ik het even voordoen?’
Hij wacht niet op een antwoord en buigt zich naar me toe om me te kussen. Ik ga op mijn tenen staan en sla mijn armen om zijn nek, hij legt zijn handen om mijn middel. Zo blijven we een tijdje staan totdat ik me weer terugtrek.
‘Kom.’ Ik pak zijn hand.
‘Waarom?’
‘Ik heb honger.’ Zeg ik en sleur hem mee naar het kasteel.

(6)Je weet wel wat ik bedoel toch(A)...