~9~

*Tijdsprong naar 1940*

Ik had de gehele wereld gezien in een korte tijd, maar was toch gestopt in Griekenland. Het was daar erg mooi. Ik had echt elk plaatsje wel gezien, maar ik heb Egypte ontweken, daar wil ik nooit meer heen. Ik mis het wel, de Nijl, Cairo, zelfs de ondergrondse tempel, Benjamin… Ik zuchtte. Ik had hem gelukkig nooit meer gezien, hopelijk is hij nu gelukkig. Mijn ogen waren nu helemaal goud. Ik had in het verleden nog een hoop fouten gemaakt, door mensen aan te vallen, maar het is me toch gelukt om geen mensenbloed te drinken. Ik zat op de top van een hoge berg voor me uit te staren. De zon scheen wel, maar hier kwam niemand. Hoe zal het zijn met Carlisle? Zou hij nog steeds alleen zijn? Ik was van plan eerder te komen, maar dat heeft een eeuw langer geduurd. Ik zuchtte en stond op. Ik was benieuwd waar Carlisle nu was. Ik dacht aan hem en stond midden in een bos. Ik keek rond. Voor mij stond een mooi huis, groot vooral. Zou Carlisle hier wonen? Wat mooi! Ik liep naar de deur en klopte beleefd aan. De deur werd open gedaan door een vrouw met karamelkleurig haar. Misschien was er iets verkeerds gegaan tijdens het teleporteren? Maar dat was nog nooit gebeurd. Misschien was hij nu niet meer alleen? ‘Hallo mevrouw, sorry als ik stoor, maar ik zoek Carlisle Cullen’ zei ik beleefd. ‘Dat is mijn man, kom binnen’ zei de vrouw. Ik knikte en volgde haar het huis in. ‘Carlisle? Lieverd, je hebt bezoek’ riep de vrouw naar boven. Ze draaide zich naar mij toe. ‘Ik ben Esmé, Carlisle’s vrouw’ stelde ze zich voor. ‘Monifa’ stelde ik mijzelf voor. ‘Mooie naam’ zei ze. Ik knikte als bedankje. Ik hoorde gerommel boven en voetstappen de trap af lopen. Ik keek op naar de trap. Carlisle liep de trap af en keek mij aan. ‘Monifa! Wat een verrassing!’ zei hij. Ik glimlachte. ‘Dat is de bedoeling’ zei ik. Hij omhelsde me. ‘Tijd gemaakt om mij te bezoeken?’ vroeg hij. Ik knikte een beetje twijfelend. Pas toen keek hij mij verwonderend aan. ‘Heb je Amun verlaten?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Al een tijdje, zoals je ziet. Hij zal het nooit toelaten om mij vegetarisch te laten worden’ vertelde ik glimlachend. Hij knikte. ‘Waar is Benjamin?’ vroeg hij ineens. Mijn glimlach betrok, het was een pijnlijk onderwerp. ‘In Egypte’ mompelde ik. ‘Waarom is hij niet met je meegegaan? Jullie zijn geliefden’ vroeg hij. Geliefden, ik wist niet dat zo’n woord mij nog eens verschrikkelijke pijn kon geven. ‘Het is een...lang verhaal’ mompelde ik. Hij knikte. ‘Ik heb de tijd’ zei hij en hij wees me naar de bank. Ik zuchtte en keek hem aan. ‘Benjamin mocht in 1802 al zelf buiten jagen, maar toen hij eens een keer niet terug kwam moest ik hem zoeken. Ik vond hem in een huis met zijn oude geliefde in zijn armen, ze zat in de transformatie. Ik wist al wat er gebeurd was, hij had mij verraden, hij hield nog van haar. Ik heb Amun gedag gezegd en ben vertrokken. Ik heb sinds 1802 de wereld verkend, in mensentempo. Uiteindelijk ben ik Griekenland gaan wonen. Ik wou al naar je toegaan, maar dat is later geworden dan gedacht’ Ik grinnikte ‘Ik heb jou manier van leven overgenomen en ben er erg blij mee. Later heb ik Benjamin nog een brief gestuurd, met wat ik allemaal had meegemaakt. Hij hield misschien niet meer van mij, maar hij bleef mijn vriend, althans zo zag ik het. Ik had mijn toenmalige adres erin geschreven en wachtte tijden op een brief terug, maar ik had nooit iets gehad. Mijn brief was wel naar de goede plaats gestuurd, ik had hem zelf in zijn kamer gelegd. Hij wou mij gewoon niet spreken. Ik heb Egypte sinds die dag ontweken. Uiteindelijk begon ik weer aan jou verzoek te denken, en hier ben ik’ vertelde ik met een glimlach, vanbinnen stortte ik in elkaar van verdriet, maar ik laat mijn gevoelens niet meer zien sinds Benjamin mij verraden heeft. Carlisle glimlachte. ‘Ik ben blij dat je gekomen bent Monifa’ zei hij. Mijn lach werd breder. ‘Ik moest nog de groeten doen van een vriend van je uit Engeland, Alistair’ zei ik. Hij lachte. ’Hij vind groeten handiger dan een bezoek, een bezoek per eeuw vind hij genoeg’ mompelde hij. Ik knikte. ‘Dat zei hij al’ zei ik. ‘Ik hoop dat de groet niet te lang heeft geduurd, ik ontmoete hem namelijk in 1802’ grinnikte ik. Hij lachte mee. ‘Monifa, ik wil je aan mijn familie voorstellen’ zei Carlisle. Inmiddels stond er een jongen met bronskleurig haar en een meisje met blond haar in de kamer. ‘Esmé heb je al ontmoet, dit zijn Edward en Rosalie. Emmett, de vriend van Rosalie, is aan het jagen op dit moment’ vertelde hij. Ik knikte naar Edward en Rosalie. Ik keek naar buiten en liet mijn gedachten in de vrije loop. Dat had ik niet moeten doen, want ze kwamen weer bij Benjamin en ik stortte geestelijk weer in elkaar. Ik voelde een hand op mijn rug. Ik keek op en zag dat het Edward was. ‘Gaat het?’ vroeg hij. ‘Prima’ loog ik. Edward zuchtte. ‘Monifa, ik heb een gave, ik kan gedachtes lezen, en leid veel om die jongen’ fluisterde hij in mijn oor. Ik keek hem geschrokken aan, als hij gedachtes kon lezen, was niets van mij meer voor mijzelf. ‘Dat is voor iedereen vervelend’ mompelde hij. Ik knikte. ‘Wat heeft hij je gedaan?’ vroeg hij. Hij was blijkbaar niet bij mijn verhaal. Ik vertelde mij verhaal in mijn gedachten, en hij luisterde. Ik stond op en liep naar Carlisle. ‘Carlisle, misschien is dit erg onbeleefd om te vragen, maar kan ik me aansluiten bij je clan?’ vroeg ik. Hij glimlachte. ‘Maar natuurlijk, Monifa, ik had je het toch aangeboden!’ zei hij. Ik glimlachte zwak en bedankte hem. Ik liep naar de woonkamer waar Esmé naar me glimlachte en mij omhelsde. ‘Nou heb ik nog een dochter!’ zei ze enthousiast. Ik lachte. ‘Ik ga even jagen’ zei ik en dacht aan het bos achter het huis. Ik keek al rond en vond snel een hert die ik leegdronk. Ik had mijn ogen gericht op een beer maar voordat ik hem kon aanvallen greep een gigantische jongen hem en dronk hem leeg. Ik schrok maar besefte snel al dat dit Emmett moest zijn. Toen de beer op was draaide hij zich naar mij en gromde. ‘Rustig Emmett, ik ben je nieuwe clanlid’ zei ik om hem te kalmeren. Hij werd rustig en keek me verbaasd aan. ‘Ik ben Monifa, een oude vriendin van Carlisle, en heb mij bij jullie gevoegd’ vertelde ik. Hij glimlachte en liep naar me toe. ‘Nou, ik ben Emmett’ zei hij. Hij lachte. ‘En dan heb ik dus een nieuw zusje’ zei hij blij en knuffelde me plat. ‘Eh.. Emmett, ik heb een hekel aan plettende knuffels’ zei ik en hij liet lachend los. ‘Je bent wel een enthousiasteling hoor’ zei ik lachend. Hij lachte mee. ‘Zullen we dan maar terug gaan zusje?’ vroeg hij. ‘Is goed, maar ik ben wel ouder dan jou, dus is het zus’ zei ik. ‘Je ziet er uit als zeventien’ lachte hij. Goh, een jongen met humor. ‘Dat was ik ook, maar ik leef al 145 jaar, dus het is zus’ grinnikte ik. Ik dacht aan Emmett en het huis van Carlisle en binnen een seconden stonden we er al. ‘Hoe deed je dat?’ vroeg Emmett verbaasd. ‘Mijn gave, ik kom mijzelf en anderen teleporteren naar elke plek die je maar wilt’ vertelde ik. Hij keek mij ongelovig aan. Ik giechelde. Esmé keek mij blij aan. ‘Ik heb je kamer klaargemaakt’ zei ze en ze pakte mijn hand.