It will be ok

De klap is enorm. De grond trilt. Stukken vliegen om me heen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en druk me dichter tegen Mathijs aan. Ik voel de hitte en ruik een sterke zwavelgeur. Ik probeer mijn oren te bedekken maar het geeft geen bescherming tegen het geluid. De explosie duurt waarschijnlijk maar een paar seconden maar voor mijn gevoel lijkt het uren te duren. Pas als de grond niet meer trilt en het weer stil is durf ik mijn ogen open te doen. Ik kijk om me heen en even ben ik bang dat ik blind ben, alles om me heen is zwart. Maar dan bedenk ik me dat waarschijnlijk de hele grot vol staat met rook. Ik haal adem en barst uit in een hoestbui. We moeten hier weg voordat we stikken in de rook. “Mathijs?” fluister ik. Ik lig nog steeds op Mathijs en de stoel. Ik sta op en probeer in het donker de stoel te vinden. Ik voel een pijnlijke steek door mijn arm gaan. Waarschijnlijk ben ik erop gevallen. “Fay? Is alles goed?” vraagt Mathijs angstig. “Ja” zeg ik en ik barst weer uit in een stevig hoestbui. De rook trekt een beetje op en ik kan Mathijs op de grond zien liggen. Ik trek hem met mijn linkerarm omhoog en sleep hem weg. Het slepen gaat met een arm veel moeilijker en na een paar meter ben ik aan het hijgen. Door al de rook die ik inadem krijg ik het steeds benauwder. “Mathijs…ik….ik krijg geen lucht” piep ik. “Rustig” zegt Mathijs “Gewoon rustig proberen in te ademen door je neus en uit door je mond.” Ik blijf even stil staan om mijn ademhaling in orde te krijgen. Na een paar seconden begin ik weer aan de stoel te slepen. Ondertussen steekt mijn rechterarm pijnlijk en kan ik hem niet meer bewegen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik weet niet hoe het lukt, maar na een tijdje merk ik dat we bijna bij de uitgang zijn. De rook wordt dunner en ademhalen gaat makkelijker. Ik sleep Mathijs de laatste paar meters de gang uit en laat me op de grond vallen. De koele avondlucht voelt lekker op mijn bezwete lichaam en gulzig haal ik adem. Ik blijf een tijdje liggen en staar in de schemering. Dan sta ik langzaam en houd me vast aan de stoel van Mathijs om niet om te vallen. Ik bekijk de knopen van de touwen en zoek in de steengroeve naar een scherp stuk steen. Als ik er een gevonden hem strompel ik terug naar Mathijs, mijn rechterarm met mijn linker ondersteunend. Ik snijd de touwen met moeite los. Mathijs staat op en neemt me in zijn armen. Ik huil. Al mijn angsten komen eruit. Mathijs zegt niks, wrijft over mijn rug en geeft kusjes op mijn hoofd. Zo staan we een tijdje totdat ik begin te rillen. “Kom, we gaan” zegt Mathijs. Elkaar ondersteunend strompelen we naar de rand van de steengroeve. Ik kijk omhoog naar de helling. Bij het idee dat ik helemaal omhoog moet klimmen schieten de tranen in mijn ogen. Ik kijk Mathijs aan. “Mathijs. Mijn arm, ik denk dat hij gebroken is” zeg ik. Mathijs kijkt even naar mijn arm en scheurt dan een stuk uit zijn shirt. Hij vouwt een mitella en knoopt hem om mijn nek. Hij laat mijn arm erin rusten. “Zo beter?” vraagt hij. Ik knik en draai me weer om naar de helling. “Ik kan het niet” fluister ik. “Ik kan niet meer.” Verslagen ga ik op de grond zitten en wieg mezelf heen en weer. Tranen stromen over mijn wangen. Mathijs hurkt bij me neer. “Ik zal naar boven gaan en een ambulance bellen” zegt hij “Jij blijft hier.” Ik knik langzaam. Hij begint omhoog te klimmen. “Fay?” zegt hij en hij draait zich even om. “Ja” zeg ik. “Dank je dat je me heb gered, je bent het dapperste meisje dat ik ken, ik hou van je” zegt hij. Ik glimlach naar hem en kijk hoe hij moeizaam de heuvel opklimt. Zodra hij boven is verdwijnt hij snel uit het zicht. Ik staar voor me uit en probeer mijn gedachten leeg te maken. Ik heb geen idee hoeveel tijd er verstrijkt maar ik zucht opgelucht als ik in de verte sirenes hoor. Alles komt goed.