81* The Game

Allison Black

Alice, Carlisle en Rose begonnen in het veld, Alice als pitcher en Rose en Carlisle in het verre veld. De honken lagen 5 keer zo ver uit elkaar als bij gewoon honkbal. Dus zo'n 100 meter. Ik was best opgewonden, het leek me heel gaaf om vampiers hun krachten te zien gebruiken in een spel als honkbal. Opeens begon ik me af te vragen hoe een wedstrijd tussen vampiers en mensen eruit zo zien. Dat leek me nog leuker en aangezien de wolven dezelfde krachten hadden in mensen vorm zouden ze de knuppel gewoon vast kunnen houden. Misschien zou het zelfs de band tussen de weerwolven en de vampiers versterken. Ik besloot mijn gedachte maar weer bij dit spel te houden en floot af. Alice draaide de bal even rond met haar soepele, slanke vinger en gooide toen opeens. Als de aanval van een roofdier, zo onverwachts. Hoewel deze perfecte worp zelfs voor een professional onmogelijk was geweest, leek Jasper er geen moeite mee te hebben. Hij sloeg hem precies tussen Rose en Carlisle in. Toen begon hij zo hard te rennen, dat ik alleen een soort vage, witte streep zag. Ik keek snel terug naar Rose en zag dat ze de bal naar Alice gooide die zowel pitcher als catcher was. Precies op het moment dat Jasper op het 2de honk tot stilstand kwam, ving Alice de bal. Ik gunde Jasper het voordeel van de twijfel en liet ze gewoon doorspelen. Ik verbaasde me over de lenigheid en de kracht die ze op de een of andere manier toch een soort elegantie mee wisten te geven. Na een minuut of 5 te hebben gespeeld, verscheidene wisselingen, en een standvan 5-4 voor het team van Emmett, vond hij dat het mijn beurt was om te spelen. Ik zei hem nog dat ze dan zeker zouden verliezen maar dat leek hem niet te deren. Ik was altijd redelijk goed geweest in sport en ik had een goede conditie, maar tegen deze wezens zou ik nooit opkunnen. Esmée gaf me een knuppel en waarschuwde Alice dat ze niet te hard moest gooien. Ik ging in de goede positie klaarstaan en concentreerde me volledig op de bal. Alice gooide, ondanks Esmée's waarschuwing, met behoorlijk veel kracht. Tot mijn verbazing raakte ik de bal goed en ik zette het op een lopen. Toen ik bijna bij het eerste honk was, stond Carlisle opeens voor me om me uit te tikken. In een opwelling besloot ik mezelf niet zomaar gewonnen te geven en slide onder hem door naar het honk. Daar maakte ik een vreugde dansje en mijn team klapte voor me. Naar het tweede honk had ik minder geluk, de catcher had de bal al gevangen toen ik net op de helft was, dus was ik uit. Eenmaal terug bij het thuishonk klopte Emmett me op mijn rug: 'Knap hoor, voor een stinkdier liefje.' Weer besloot ik me niks van het beledigende aan te trekken en ik bedankte hem voor het compliment. Tegen half elf stopten we met een stand van 22-22. Iedereen was moe en na die eerste keer had ik niet meer mee gespeeld, ik had alleen gefloten. Weer ging ik bij Alice en Jasper in de auto en zo snel als ik de zachte bekleding van de Volvo raakte viel ik in slaap.