Chapter Fourteen : I Will,Times Two

Jonathan en Noémi kwamen een dag na mij aan. Toen ze weer geïnstalleerd waren,kwamen ze me iets heel bijzonders verzoeken. Blijkbaar hadden de twee al enkele maanden in het geheim een romance en nu wilden ze mijn toestemming om te huwen. Natuurlijk stemde ik meteen in,ik was geen harteloos kreng. En zo kwam het dat ik,Robert,Jane,Hexam en George,Robert's koetsier,op een zonnige namiddag in het kerkje van het nabijgelegen dorp zaten. Noémi straalde en Jonathan kon een grijns niet bedwingen. Ik zag het geluk in hun ogen. Onwillekeurig voelde ik een steek van jaloezie. Ik had ook zo gelukkig willen zijn op mijn huwelijk. Robert nam zacht mijn hand in de zijne en leunde naar me toe.
"May,wat is er?" fluisterde hij zacht in mijn oor.
Ik zuchtte even en vertelde hem van mijn jaloezie. Hij lachte alleen maar geheimzinnig en keek terug naar voor. Mijn bedienden gaven elkaar het jawoord en kusten elkaar teder. Applaudisserend kwamen de weinige aanwezigen overeind. Ik liep naar hen toe en feliciteerde hen hartelijk. Toen ik om me heen keek om Robert te zoeken,zag ik hem druk staan overleggen met de priester. Die liep terug naar het altaar.
"Beminde aanwezigen,wilt u rustig terug plaatsnemen? Er staat ons nóg een huwelijk te wachten!" kondigde hij enthousiast aan.
Even keek iedereen elkaar onbegrijpend aan. Net toen ik me weer wilde neerzetten,kwam Robert op me toe en nam mijn hand in de zijne.
"Lady Maybeline Elizabeth Horace,wilt u hier en nu met me trouwen?" vroeg hij zacht.
Noémi giechelde opgewonden en gebaarde dat ik in het spelletje moest meegaan.
"Natuurlijk,sir Robert Mason Grant." antwoordde ik overdonderd.
Hij begeleidde me naar het altaar,waar we voor de tweede keer in het echt verbonden werden.
"Neemt u,Maybeline Elizabeth Horace,deze man tot uw wettige echtgenoot,in goede en kwade dagen,in ziekte en gezondheid,in rijkdom en armoede,tot de dood jullie scheidt?" vroeg de priester me plechtig.
"Ja,ik wil." antwoordde ik vastberaden. "Met heel mijn hart." voegde ik met een blik op Robert aan toe.
"Neemt u,Robert Mason Grant,deze vrouw tot uw wettige echtgenote,in goede en kwade dagen,in ziekte en gezondheid,in rijkdom en armoede,tot de dood jullie scheidt?" wendde hij zich nu naar de man aan mijn zijde.
"Ik wil niets liever." antwoordde die al even gelukkig.
"Dan verklaar ik u nu man en vrouw. Sir,u mag uw prachtige lady kussen."
Ik keerde me naar Robert en kon niet anders dan glimlachen. Een nog nooit ervaard gevoel overweldigde me toen hij me in zijn armen sloot en me liefdevol kuste. Het gevoel waar ik weken om gesmeekt had. Het gevoel dat alles goed zou komen.