~8~

Emotieloos kwam ik terug bij Amun. ‘Waar is hij?!’ riep hij naar me. ‘In de stad’ zei ik. ‘Komt hij nu terug?’ vroeg hij rustiger. Ik schudde mijn hoofd. ‘Niet nu, over drie dagen pas’ vertelde ik en ik rende naar mijn kamer. Ik pakte mijn beste boeken bij elkaar en stopte ze in mijn enige tas. Ik pakte meerdere gouden munten en stopte die erbij. Ik rende naar Amun die mij boos aankeek. ‘Wat ga je doen?’ vroeg hij. ‘Ik ga weg, en je houd me niet tegen. Zeg tegen Benjamin dat ik hem nog een brief stuur’ mompelde ik. Amun rende naar me en pakte me vast. ‘Nee! Ik verbied je om weg te gaan’ schreeuwde hij. ‘Je hebt niets over mij te zeggen Amun’ zei ik en dacht aan Engeland, de plek van mijn nieuwe reis. ‘Vaarwel Amun’ zei ik nog, maar ik stond al in Londen. Eigenlijk zocht was ik van plan Carlisle te zoeken, maar ik was eerst van plan de wereld te zien, te beginnen in Engeland. Carlisle had verteld dat het land erg ontwikkeld was en erg mooi, dus was ik erg benieuwd. Rustig liep ik in het bos naast Londen, ik durfde niet de stad niet in te gaan, bang om mensen te vermoorden, ik wou veranderen. Te beginnen met dierenbloed, daarom liep ik ook in het bos. Ik rook iets heel vies, een hert. Met tegenzin stortte ik me op het hert en begon te drinken. Het hert smaakte vreselijk, maar ik wou het. Met een gevuld gevoel rende ik naar de stad, om het te bekijken. Het was inderdaad een mooie stad, maar ik werd afgeleid door een onbekende geur van een vampier. De vampier zelf waarschijnlijk ook, want hij kwam op mij af. ‘Je ziet er niet uit alsof je hier vandaan komt’ zei de man. Ik knikte. ‘Ik kom uit Egypte, ik ben op wereldreis’ vertelde ik hem. Hij knikte. ‘Dat zal niet lang duren, wat ga je daarna doen?’ vroeg de man. Hij was erg nieuwsgierig. ‘Dan ga ik naar een vriend van me, hij komt hier ook vandaan, misschien kent u hem, hij heet Carlisle Cullen’ vertelde ik. ‘Carlisle? Die heb ik lang niet gezien’ mompelde de man in zichzelf. ‘Moet ik u groeten van hem?’ vroeg ik beleefd. ‘Graag, dan hoeft hij me niet te zoeken, een bezoek per eeuw vind ik genoeg’ zei hij. ‘Mijn naam is Alistair’ stelde hij zichzelf voor. ‘Monifa’ zei ik terug. ‘Maar ik moet gaan, ik moet nog een wereld verkennen’ lachte ik. Hij knikte en ik liep weg, mijn reis zou waarschijnlijk niet lang duren, ik ben nou eenmaal onsterfelijk en verschrikkelijk snel. Dus duurt het minstens twee weken, als ik rustig loop een maand. Ik weet dat het snel is, maar daar kan ik niets aan doen. Ik keek Londen rond en rende maar meteen door naar Ierland, denkend waar ik Carlisle in de toekomst zou gaan vinden.