121. Gate 21

Net toen je je geduld verloor kwam er dan eindelijk een stroom mensen binnen om hun koffers te pakken. Er leek geen eind aan te komen, aan de mensenmassa én de koffers niet. Je zag zoveel verschillende mensen dat het je even begon te duizelen. Mannen in nette pakken, kleine oude mannetjes met een baard die zowat tot aan de grond hing, vrouwen in mantelpakjes en kleine kinderen. Plots viel je oog op een vrouw met precies dezelfde kleur haar als jij, in een blauw t-shirt. Je bonsde opgewonden op de ramen. “Mama!” Riep je blij. De vrouw draaide haar hoofd om en je keek recht in het lachende gezicht van je moeder. “Welke is je moeder?” Taylor kwam nu ook naast je staan. Jij zwaaide alleen maar en je moeder zwaaide terug. Taylor zwaaide nu ook en het je kon het je verbeeld hebben, maar je dacht echt dat je moeders mond net even openhing. Ze maakte een gebaar dat ze er zo aan kwam en liep naar de lopende band. “Ze ziet er in ieder geval al aardig uit.” Merkte Taylor op. Je moest even giechelen. “Misschien heb ik het mis hoor, maar ik dacht daarnet dat ze even van haar stuk gebracht was… Door jou.” Taylor schudde lachend zijn hoofd. “Daar geloof ik niks van! Waarom zou ze?” Je pakte je krukken beet in één hand en met je vrije hand prikte je hem in zijn buik, waar geen grammetje vet aan zat. “Omdat, Taylor…” Je kuchte even alsof je een ellenlange toespraak zou houden. “Je bent een beroemd acteur, je bent knap, ze heeft je al eens aan de telefoon gehad en je kwam intimiderend over volgens mij, anders had je haar niet overtuigd. Je bent lief, behulpzaam, trouw, te vertrouwen…” Ratelde je. Taylor stak zijn handen naar je uit. “Schei uit, schei uit, alsjeblieft. Ik kan niet tegen al die complimenten!” Hij vervolgde wat zachter: “Maar wel bedankt.” En hij gaf je een kusje op je neus, om te laten blijken dat hij precies hetzelfde ook over jou kon zeggen. “Mijn lieve Hollywoodsterretje!” Gilde een stem achter je. Je draaide je hoofd om, al ogen rollend, en ving je moeders knuffel op. Ze hield je stevig vast, alsof je zomaar uit haar armen kon vallen. Maar ook weer niet zo stevig dat ze je bijna wurgde, ze deed alsof je een breekbaar porseleinen popje was. Het was zo’n omhelzing die alleen moeders kunnen. Je moeder maakte zich eindelijk van je los en gaf je zoveel zoenen op je mond dat je er verlegen van werd. “Mam, toe…” Zei je beschaamd. Ze begreep de hint en stortte zich nu op Taylor. Ze gaf hem een hartelijke hand en begon een heel gesprek met hem. Je keek opzij, waar Robert nu ook nog steeds stond. Hij keek je een beetje droog aan. Het was ook wel een beetje vreemd dat je moeder hem ook niet even een hand had gegeven. “Mam,” zei je, je gezicht in de plooi houdend, “dit is Robert.” Je moeder stopte even met haar gesprek. Het klikte blijkbaar nu al erg goed tussen haar en Taylor. Op haar wangen verschenen blosjes. “Oh, het spijt me heel erg.” Zei ze en ze gaf Robert ook een hand. “Mycela.” Stelde ze zichzelf voor. “Mie-kee-laa.” Deed je haar overdreven na.