Sneeuwballengevecht

‘Blijf uit de buurt van Malfidus’ Gromde hij alleen maar.
Toen liep hij naar Fred toe en begon te discussiëren over wat er daarnet gebeurd was, ik onderdrukte de neiging om hem een mep te verkopen en liep naar Albus toe.
‘We sturen hem wel een brief’ Fluisterde hij in mijn oor.
Ik grijnsde naar hem, daarom zeiden mensen altijd dat ik en Albus een tweeling waren. We waren onafscheidelijk en leken bijna altijd elkaars gedachten te lezen.
‘Gaan we nog’ Hoorde ik Percy klagen ‘Ik heb het koud’.
Lucy rolde met haar ogen en wierp oma een mijn-vader-is-zo-af-en-toe-een-beetje-dom blik toe. Ik hield van die blik, ik zond hem ook regelmatig naar mensen. Zoals die keer dat mijn vader in de bioscoop ging schreeuwen dat dreuzels helemaal getikt waren (‘Wie kijkt er nou naar deze troep, zelfs tante Marga’s wratten op dinsdag zijn interessanter’!) Een man met een zaklamp had ons de zaal uit gedirigeerd. Ik glimlachte even bij die gedachte en liep daarna achter mijn familie aan.
Toen we bij het Nest aankwamen renden alle kinderen schreeuwend naar de tuin om een sneeuwfort te maken. Opa riep ons terug en verdeelde iedereen eerst in teams, de koffers stonden vergeten in de auto’s.
Ik kwam in het team bij: Ginny, Harry, Lucy, Bill, Opa, Andromeda, Victoire, Albus, Louis, Fred en Charlie. Het andere team bestond uit: James, Teddy, Molly, Roxanne, Fleur, Percy, Audrey, Molly, Oma, Dominique, George en Angelique.
Ik, Albus, opa en Bill bouwden een sneeuwfort terwijl de rest een gigantische voorraad sneeuwballen aanlegde. Het andere team deed hetzelfde en na een kwartier stonden er twee enorme bunkers van sneeuw in de tuin, waar een stapel sneeuwballen boven uitstak.
Opa liep naar de grenslijn.
‘Het is tijd voor het jaarlijkse Wemel sneeuwgevecht. Ieder team krijgt een vlag, die ze moeten verstoppen. Het team dat het eerst de vlag van de tegenpartij vind wint de wedstrijd en de verliezer moet vanavond afwassen. Hier volgen de spelregels:
- Er mag geen magie worden gebruikt.
- De vlaggen mogen niet dieper dan een meter worden begraven.
- Het huis is verboden terrein.
- Als er iets kapotgaat moet je zelf de schade vergoeden.
- En denk eraan: wie niet geraakt word is geen waardige Wemel!’
Er barstte een luid gejuich los en de aanvoerders liepen naar voren om de vlag op te halen. Die aanvoerders waren Ginny en George, ze gaven elkaar een (pijnlijke) handdruk en wensten elkaar het allerbeste toe. Ik zag dat Ginny haar vingers kruiste toen ze dat zei. Ik en Albus keken elkaar even opgewonden aan, iedereen hield van het jaarlijkse Wemel sneeuwgevecht. Het was absoluut het hoogtepunt van het jaar, ik voelde een pijnlijke steek toen ik bedacht dat mijn ouders, Hugo en Lily er dit jaar niet bij waren. Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik hen een hele lange brief met een uitgebreid verslag zou sturen, ik zou dezelfde brief aan Scorpius sturen. Ik wist zeker dat hij het leuk zou vinden, ik hoopte dat Scorpius ooit in de verre toekomst ook mee mocht doen aan dit gevecht.
‘Omdat je verliefd op hem bent’? Glimlachte Albus die zoals altijd weer eens had geraden wat ik dacht.
Ik werd knalrood ‘Nee, ik ben niet- we zijn gewoon vrienden’ Zei ik uiteindelijk.
Albus grijnsde breed, maar zei niets. Ginny had ondertussen de vlag in de muur van het sneeuwfort gestopt. Een geweldige verstopplek.
Opa liep weer naar voren.
‘Teams klaar’?
Ik zag dat James en Teddy elkaar grijnzend aankeken en de opwinding en adrenaline raasden door mijn lijf.
Opa liep naar ons sneeuwfort en ging erachter staan zodat alleen nog maar een plukje van zijn snel grijs wordende haar erboven uitstak.
‘Laat het gevecht beginnen’! Riep opa en hij dook naar beneden toen een regen aan sneeuwballen tegen de muren van ons sneeuwfort bonkten. In drie seconden tijd was het zoals altijd: een complete puinhoop.
Iedereen schreeuwde, rende, gooide, lachte en riep zo af en toe ‘Au’.
Ik sloop langs de buitenkant naar het vijandelijke gebied, dit hadden we zo afgesproken. Louis, Lucy en Albus waren de afleiding terwijl de rest het fort bewaakte en sneeuwballen gooiden. Ik moest op zoek naar de blauwe vlag, wij hadden een rode. Ik hoorde Victoire gillen omdat ze geraakt werd en ik glipte snel langs een luid lachende Teddy die me niet had opgemerkt. Er was niemand hun fort aan het bewaken, ik verschool me erachter en begon te graven. Na een poosje moest ik toegeven dat hij niet begraven was en toen zag ik iets blauws in een holletje. Ik stak mijn hand erin en voelde de vlag, meteen voelde ik ook nog iets anders. Ik beet om mijn lip om het niet uit te schreeuwen toen de kabouter in mijn vinger beet. Ik schudde mijn vinger heen en weer zodat hij eraf viel. Nu kwam het moeilijkste gedeelte, ik moest naar mijn eigen fort rennen en de vlag erbovenop plaatsen. Ik haalde diep adem en begon te rennen.
‘Let op Roos’! Hoorde ik James gillen.
Er vlogen zo’n dertig sneeuwballen in mijn richting en ik werd zowat bedolven onder een lawine van sneeuw. Mijn weg werd versperd door George die lachend zei dat het spel hier eindigde. Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht en nog een grotere op de mijne. Ik gooide de vlag omhoog en hij werd keurig opgevangen door Ginny die op een Donderstorm 3000 door de lucht zoefde.
‘Hé dat is niet eerlijk’! Riep Teddy.
Maar Ginny plaatste de vlag op het fort en ons team barste in luid gejuich uit. Ik rende langs een teleurgestelde George en gaf Albus een high five.
‘Er staat niets over bezems in de regels’ Legde opa stralend uit aan een verontwaardigde James en Teddy.
‘Doe je wel je roze schort met bloemetjes aan aan bij het afwassen James’? Riep Fred naar zijn neef.
Iedereen barste in lachen uit, zelfs James.