~7~

1802, het nieuwe jaar is begonnen. Na steeds meer straf te hebben gekregen deze week had Amun- zoals verwacht- de straf opgeheven. Benjamin had zijn gave in deze korte tijd al goed onder de knie en Amun vertrouwde zijn nieuwe aanwinst erg veel. Zo veel dat hij zelfs, onder toeziend oog, buiten mocht jagen. Ik was hier zo kwaad over geworden dat hij het eerder mocht dan mij dat Amun me weer voor een dag in mijn kamer opsloot, alsof dat nut had, ik zat gewoon weer bij de Nijl. Ik zuchtte en begon weer in mijn boek te lezen totdat Benjamin erg vrolijk mijn kamer in kwam rennen. Hij zag mijn blik al. ‘Sorry dat ik eerder naar buiten mocht, Monifa, ik weet ook niet waarom’ zei hij. ‘Ik wel, ik was ondeugend en hij was bang dat ik weg ging, maar jij doet dat niet, dus je moet je niet verontschuldigen, je kan er niets aan doen’ zei ik. Hij glimlachte weer breed. ‘Wat is je nieuws dat je zo blij bent’ zei ik lachend en drukte een kus op zijn mond. ‘Ik heb Tia gezien’ zei hij en mijn glimlach betrok. ‘Ze is getrouwd en heeft mij ook gezien, ze is me gevolgd en vroeg hoe het kwam dat ik zo snel was en waarom mijn ogen rood waren en…’ zei hij. ‘Heb je ons verraden?!’ vroeg ik voor hij iets kon zeggen. Hij knikte. ‘Benjamin!’ riep ik boos. ‘Ze accepteert het en verteld niemand iets’ zei hij snel. ‘Hoe kon je? Als de Volturi dit te weten komt, dan zijn we er geweest!’ riep ik. Benjamin zag dat er niet meer met me viel te praten en vertrok. Ik schudde mijn hoofd en las mijn boek verder, het nieuwste boek wat ik van Amun had gekregen, over liefde en verraad. Ik bladerde naar de bladzijde waar ik was en begon te lezen. Christopher keek Catherine aan. Zijn ogen straalde verdriet uit en Catherine wist wat er ging gebeuren. ‘Catherine, ik moet gaan’ zei Christopher. ‘Nee, Christopher! Laat me niet alleen!’ riep Catherine wanhopig uit. Christopher streelde haar wang. ‘Catherine, ik houd van je, maar Heather heeft mijn hart gestolen’ zei hij tegen haar. Een traan rolde over Catherine’s wang. ‘Vaarwel, Catherine. Misschien zie ik je ooit weer’ zei Christopher en hij verliet het huis. Daar zat Catherine, alleen op haar kruk, huilend. Ze had fijn nieuws te vertellen aan Christopher. Ze wreef met haar hand over haar buik. Ze had een grote toekomst gezien, die nu in deugen was gevallen. Ze veegde de tranen van haar gezicht en stond op. Ze glimlachte en keek naar haar buik. ‘Ik ben niet alleen’ mompelde ze tegen zichzelf. ‘Het is jij en ik nu, samen worden we gelukkiger’ zei ze. Ze opende haar kluis en haalde al haar geld eruit, pakte al haar dierbare spullen en stopte alles in een tas. Ze ging weg van deze stad, ze maakte zich klaar voor een nieuw leven, een nieuwe reis. Met een goed gevoel liep ze de deur uit. Ze keek nog een keer om en liep weg. Weg van het verleden, richting de toekomst.Ik sloot het boek en legde het in de hoek. Catherine was een slimme en moedige vrouw. Haar man had haar verlaten, maar toch bleef ze sterk en ging ze weg. De wereld verkennen, een nieuw begin maken. Iets wat ik altijd al had willen doen. ‘Monifa!’ riep Amun. Ik liep naar hem toe en keek hem vragend aan. ‘Benjamin moest een uur geleden terug komen, ga hem zoeken’ schreeuwde hij. Ik zuchtte en dacht aan Benjamin. Al snel stond ik op de plek waar hij was. Dit kon ik ook met mijn gave, ik moest alleen de mensen wel kennen. Hij zat in een leegstaand huis met een schreeuwend meisje in zijn armen. ‘Rustig Tia, over drie dagen is het voorbij, ik beloof het’ zei hij sussend tegen het meisje. Hij rende weg met Tia in zijn armen. Ik zakte in op de grond en kwam terecht op het zand. Dit kon niet waar zijn, dit mocht niet waar zijn. Maar toch was het waar. De feiten lagen voor me; Tia, drie dagen, ze schreeuwde! Hoe had hij zich in kunnen houden?! Waarom deed hij dit?! Waarom bedroog hij mij? Hij hield van Tia, maar stool toch mijn hart. Ik had hem de tijd gegeven om na te denken, die nam hij niet en kreeg een relatie met mij. Hij maakte mijn hart compleet, maar nu brak hij hem weer. Hij liet me alleen, hij liet me lijden, alleen in de woestijn, helemaal alleen.