Hoofdstuk 7.

Ik waggel met een groot glas cola door mijn flat heen naar de kleine babykamer. Samir is druk in de weer om het wiegje en alles in elkaar te zetten. Wat ik echt ontzettend lief van hem vindt. Ik klop op de deurpost en Samir kijkt op van een paar plakjes die straks een kast moeten vormen. Hij staat op en pakt het glas dankbaar aan. ‘Het wordt mooi’ mompel ik als ik een beetje om me heen kijkt. Samir knikt trots en drinkt het glas in een keer leeg. Dan geeft hij het lege glas aan me terug en gaat weer aan het werk. Zoals hij nu zo druk aan het werk is, is hij echt mooi om te zien. Maar ik mag hem niet mooi vinden, ik ben zwanger van mijn vriend die net dood is. Ik hoor nu eigenlijk in de rouw te zijn. Maar dankzij Samir merk ik nauwelijks dat hij er niet is en dat hij niet terugkomt. Maar het voelt eigenlijk verkeerd om dat te denken. Ik hoor hem te missen. Maar Samir is er altijd voor me en helpt me met alles. Ik blijf naar hem kijken totdat ik iets nats langs mijn benen voel lopen. Ik slaak een gil en kijk geschrokken naar beneden. Samir vliegt zo’n beetje naar me toe. ‘Je vliezen zijn gebroken’ roept hij blij uit. ‘En nu?’ vraag ik half in paniek. ‘Nu gaan we naar het ziekenhuis’ zegt hij. Hij slaat een arm om me heen en neem me mee naar zijn auto. ‘Ik maak je auto vies’ mompel ik. ‘Ik koop wel een nieuwe’ zucht hij terwijl hij mij de auto in helpt. Ik grijp naar mijn buik en kruin van de pijn. ‘Volhouden Aimee, ik ben zo bij het ziekenhuis’ roept Samir terwijl hij druk aan het rijden is. Het zweet staat op mijn voorhoofd en ik wil alleen nog maar dat dit kind uit mij is. ‘Niet bevallen in mijn auto’ roept hij verschrikt uit. ‘Je koopt maar een nieuwe’ puf ik. Ik hoor hem lachen maar ik lach niet mee. We komen naar mijn gevoel veel te laat bij het ziekenhuis. Samir springt uit de auto en helpt mij dan de auto uit. Meteen komt er een dokter op ons afgerend die mij meeneemt. ‘Komt u snel meneer’ roept hij naar Samir. Mijn hele lichaam doet pijn en dokters staan over me heen gebogen. ‘Ze moet onder narcose’ stelt er een vast. ‘Samir’ fluister ik zacht. Ik voel zijn hand over mijn hoofd aaien. ‘Let op mijn kindje’ fluister ik terwijl ik hem smekend aan kijk. Hij knikt en kust me op mijn haar. ‘U moet gaan meneer. U krijgt uw kind en vrouw zo terug’ zegt een dokter terwijl hij Samir de kamer uitduwt. Een naald glijdt in mijn arm en even later zit in een zwarte ruimte. Mijn emoties en gevoel zijn uitgeschakeld. En er is alleen maar ijzige stilte en het niets om mij heen.