Bad news

“Luna, kom je? Het eten staat op tafel” Riep Marie van uit de keuken. Langzaam slenterde ik de trap af. Dit zou weer net zo’n avond worden als altijd. Ik die niet of nauwelijks eet, terwijl mijn ouders bezorgde blikken over mij wissellen. Maar toen ik beneden kwam zat er vreemd genoeg nog niemand aan tafel, hoewel het eten wel al klaar stond.
Vanuit de woonkamer hoorde ik te tv. Ik liep er heen en zag dat het journaal aan stond.
“Wat is er aan de hand?” vroeg ik verbaast, dit was ik niet van ze gewend. Niet dat ik dit een probleem vond. Hoe langer ik het eten uit kon stellen hoe beter.
“Kijk zelf maar.” mompelde Willem zonder zijn gezicht van de tv af te keren.
“Gaat het wel goed, pap?” Vroeg ik hem. Hij zag namelijk een beetje bleekjes uit.
“Ssst…” was zijn enige reactie hierop. Ik draaide me naar de tv waarop op dit moment een newsreporter te zien was die met zijn erg goedkope trieste blik, waarschijnlijk slecht nieuw rondvertelde.
“De acht jarige Tobias, die we in een eerdere uitzending vandaag vermist was is terecht. De status van de jongen is nog niet bekent. Meer wil de politie er niet veel over kwijt. Ambulance medewerkers zijn momenteel bezig de jongen naar het ziekenhuis te brengen waar hij verder onderzocht zal worden.”
Ik wilde niets meer horen. De jongen was dood, ik wist het. Onderzoeken en een ziekenhuis zouden daar niets aan veranderen. Ik liep de kamer uit richting de voordeur.
“Waar ga je heen?!” riep Marie me na toen ik de voordeur open trok.
“Weg!” was mijn enige antwoord. Ik kon hier geen seconde langer blijven. Ik voelde een onmenselijke woedde in me op komen en ik wist, dat als ik hier niet snel weg kwam ik mijn ouders wat aan zou doen. Vaag hoorde ik hoe Marie me terug riep, iets over het eten, maar ik negeerde het en voor ze me achterna kon lopen, was ik de deur uit.