Chapter Twelve : Confessions

Uiteindelijk wist Hexam me toch te overtuigen een herberg te nemen voor de nacht. We zaten net een simpele maaltijd te nuttigen,toen de deur van de gelagkamer openging en ik mijn broer herkende in de deuropening. Woedend veerde ik overeind en beende op hem toe.
"Christopher,wat doe je hier!? Als je me mee terug komt nemen,moet ik je teleurstellen. Ik wil niets meer met jullie te maken hebben!" snauwde ik.
Hij keek me aan met een blik vol schuld en slaakte een zucht.
"May,ik smeek je. Ik wil je iets opbiechten en je om vergeving vragen." smeekte hij.
Zijn zielige blik wist me te vermurwen. Ik leidde hem mee naar een aparte kamer en zette me neer.
"Je hebt tien minuten." zei ik bars.
Langzaam begon hij te vertellen.
"Moeder en vader hebben lang getwijfeld,maar uiteindelijk toch besloten actie te ondernemen. Ze wouden je gewoon meenemen,toen grootmoeder met een plan kwam. Ze stelde voor twee boerenkinkels in te huren om Grant te doden,zodat je Kent zou erven en we alsnog voordeel zouden hebben. Maar hij overleefde de aanval,dankzij jou. Grootmoeder was natuurlijk woedend,maar onze ouders wouden je perse daar weg hebben. Dus hebben zeme gevraagd je te ontvoeren. Ik wist niks van deze affaire af,tot vlak nadat je daarstraks vertrok. Ik zweer het,ik had enkel het beste met je voor. Ze maakten me wijs dat hij je mishandelde en misbruikte. Als ik had geweten dat je toch van hem was gaan houden,had ik nooit toegestemd."
Ademloos en geschokt tot het diepste van mijn ziel luisterde ik toe. na zijn uitleg wist ik niet meer wat doen of zeggen. Mijn eigen familie had een moordaanslag beraamd op mijn echtgenoot,enkel zodat ze er zelf beter uit zouden komen. Ongelovig schudde ik mijn hoofd. Ik wilde dit niet geloven,ookal wist ik waartoe grootmoeder in staat kon zijn. Na me terug herpakt te hebben,keek ik Christopher strak aan.
"Ga terug naar die verderfelijke familie en zeg hen dat ik me nooit meer zal vertonen in hun gezelschap. Zeg hen dat ik hen tot het diepst van mijn ziel haat en dat ik vanaf nu een wees ben." zei ik emotieloos.
Mijn broer keek me even aan,maar besefte dat ik mijn besluit genomen had. Terwijl hij voor me uit de herberg uitliep,voelde ik toch wat wroeging.
"Chris!" riep ik hem achterna.
Hoopvol keek hij achterom.
"Kom in de zomermaanden eens langs in Kent. Je kan er dan prachtig jagen." zei ik met een glimlach.
Ik zag hoe tranen zijn ogen deden glanzen en opgelucht verdween hij de nacht in. Maar mij liet hij achter met de grootste haat die een meisje ooit kon voelen voor haar bloedeigen familie.