Chapter Thirteen : The Souvenir Room

De volgende dag,iets voor de middag arriveerden we in Kent. Jane kwam de trappen afgelopen. Na me even aangestaard te hebben,sloeg ze geschokt haar hand voor haar mond. Ik wierp een blik op mezelf in de reflectie in het raam en grijnsde. Mijn kleren waren mannelijk,mijn haren lagen helemaal in de war en mijn gezicht had een bruine kleur door het het stof van de wegen,maar dat kon me niet schelen. Ik liep naar haar toe en nam haar bij de schouders.
"Waar is Robert?" vroeg ik lichtjes buiten adem.
Haar ogen glinsterden terwijl ze me het kasteel in leidde. We liepen gangen in die ik maar al te goed kenden. Ik vermoedde al waar hij was. En inderdaad,niet veel later stonden we voor de deur van de souvenirkamer. Zonder op Jane's aankondiging te wachten,duwde ik de deur open en liep de kamer in. Robert zat in één van de stoelen,hij had me blijkbaar niet horen binnenkomen. Geschrokken sloeg ik mijn hand voor mijn mond toen hem daar zo zag zitten. Zijn gezicht was lijkbleek,met ingevallen wangen en donkerpaarse wallen onder zijn ogen. Zijn donkerbruinte haren lagen slap over zijn voorhoofd,hij was overduidelijk dagenlang niet geschoren en zijn bruine ogen,die eens zo levenslustig hadden geglansd,herbergden nu een doffe,treurige blik.
"Oh,lieve God,Robert." fluisterde ik geschokt.
Zijn blik richtte zich op. Zodra hij me herkende,verscheen er terug een glimlach op zijn gezicht en in zijn ogen. Hij wilde overeind komen,maar ik rende naar hem toe en liet me voor de stoel op mijn knieën vallen. Met een van pijn vertrokken gezicht ging hij terug zitten.
"Je bent terug." fluisterde hij,alsof hij het niet kon geloven.
Teder streelden zijn vingers over mijn wang en lippen. Ik knikte met een waterig glimlachje en nam zijn handen in de mijne.
"Het spijt me zo,Robert. Mijn familie...ik wil niets meer met hen te maken hebben. Wat ze je hebben aangedaan is ongevergeeflijk." zei ik met een krop tranen in mijn keel.
Even keek hij me fronsend aan. Voorzichtig legde ik hem uit wat ze hadden gedaan. Omdat ik niet meer wilde liegen,vertelde ik hem de hele waarheid. Ook het feit dat dit allemaal kwam door mijn brieven. Met een zucht liet hij zijn hoofd hangen en ik wist dat ik hem gekwetst had.
Aarzelend beet ik op mijn lip.
"Het spijt me,Robert. Kun je het me vergeven?" fluisterde ik met een blik hoopvol naar hem gericht.
Langzaam tilde hij zijn hoofd weer op. Zijn bruine ogen keken diep in de mijne. Voorzichtig krulden zijn lippen om in een glimlach.
"Maybeline,natuurlijk vergeef ik je,al had je die dolk eigenhandig in mijn rug geplant hebben." antwoordde hij zacht,maar vastberaden.
Onwillekeurig begon ik ook te glimlachen. In een opwelling drukte ik mijn lippen stevig op de zijne. Het duurde even voor hij reageerde,maar na enkele seconden voelde ik zijn ene hand in mijn haar en zijn andere hand warm op mijn rug. Het was raar om de man te kussen die ik eerst zo gehaat had,maar het voelde goed. Het voelde heel goed.