Chapter Eleven : Hexam On A Horse

De wind suisde in mijn oren terwijl ik over de wegen galoppeerde. De zon begon te zakken en weldra zou het donker zijn,maar ik bleef rijden. Als ik de hele nacht reed,zou ik morgenmiddag in Kent zijn. Ik reed net door een bos,toen ik een ruiter zag naderen. Hij reed even snel,bijna sneller dan mij. Toen hij nog maar enkele meters van me verwijderd was,herkende ik hem als Hexam,Robert's butler. Hij had mij duidelijk niet herkend,want hij stoof me voorbij. Meteen keerde ik Calypso om en reed hem achterna.
"Hexam! Hexam!" schreeuwde ik tegen de wind in.
Uiteindelijk hoorde hij me toch en hield halt. Hijgens stopte ik bij hem.
"Hexam,wat doe jij hier?" vroeg ik buiten adem.
Even fronste hij,waarna ik besefte dat ik redelijk onherkenbaar voor hem moest zijn. Haastig nam ik mijn pet af en grinnikte.
"Ik ben het,Hexam. Maybeline." zei ik lachend.
Hij trok grote ogen bij het zien van mijn uiterlijk,maar herpakte zich al snel.
"Lady,ik was net naar u onderweg. Robert heeft me gezonden om..." zei hij snel.
Verder kwam hem niet,want ik onderbrak hem opgewonden.
"Robert? Maar...dan is hij wakker!?" riep ik uit.
Hij knikte,verbaasd door mijn uitbarsting.
"Dan moeten we nu meteen vertrekken!" beveelde ik,waarna ik alweer richting Kent stoof.
Ogenblikkelijk kwam hij me achterna. Ik had het nooit in hem gezien,maar Hexam was een uitstekend ruiter,die me gemakkelijk bijhield. Samen raceten we door de vallende nacht. De hele tijd bonkte mijn hart in mijn keel. De huilende wolven,de zachte gloed van de volle maan en het gevaar overvallen te worden,het deerde allemaal niet. De gedachte dat ik zeer binnekort weer bij Robert zou zijn,deed me mijn vroegere angsten vergeten.