017

- April 2010, Londen.

Lachend zwaai ik naar mijn studiegenootje en vervolg dan de weg naar mijn appartement. Het is maar een paar minuten lopen van mijn school dus iedere ochtend en middag ga ik te voet naar school. Ik zwaai de laptoptas over mijn schouder en geniet van de zon die niet al te fel scheen, het was eindelijk weer wat warmer buiten. We hadden een hele strenge winter gehad, meters sneeuw bedekte een paar maanden geleden de huizen nog. Ik was meer een zomer liefhebber, maar de Lente blijft mijn favoriete seizoen. De Lente staat voor een nieuw begin, bloemen en planten gaan weer groeien en er komen nieuwe blaadjes aan de bomen. Mijn nieuwe start maakte ik een paar jaar geleden, mijn leven is erg veranderd sinds ik weg ben gegaan uit Manchester. Altijd bleef ik verbonden met voetbal, mijn werk is om verslagen te schrijven voor een nieuwssite over voetbalwedstrijden hier in Engeland. Ik had het naar mijn zin, dat zeker. Alleen de beelden van wedstrijden van Manchester United ontweek ik zoveel mogelijk, op één of andere manier kreeg ik bijna een hekel aan deze club. Ik herinner me die dag nog alsof het gistere was.

‘Hee Lauren heb je het al gehoord?’ Ik hoorde de woorden niet meer, mijn leven leek een zwart gat. Er was nu echt niks meer om voor te leven, ik wilde dood. ‘Eliza.. Papa is dood..’ Ik schudde mijn hoofd en tranen stromen over mijn wangen, eindelijk kon ik huilen, nu besefte ik het pas. Haar nieuws bleek ineens niet interessant meer. Eliza sloeg haar armen om me heen en probeerde me te troosten, ik was ontroostbaar, mijn leven leek voorbij. We zaten daar misschien wel een uur, geen van beide zeiden we niets. ‘Lauren.. ik moest je dit geven..’ Ze schoof een envelop mijn richting op. Ik veegde mijn tranen weg met de palm van mijn hand en scheurde de envelop voorzichtig open.

Lauren,
Het spijt me dat ik dit je via een brief vertel..
Ik ga weg uit Manchester.. ik ga weg uit Engeland.
Ik ga weer in Spanje voetballen, het spijt me.
Ik had het je eerder moeten vertellen..
Het is beter dat we het hier beëindigen..
Het spijt me echt, ik wil je verder niet nog meer pijn doen.
Ik zal je nooit vergeten, ik hoop jij mij ook niet..

Gerard

De dag dat ik die brief kreeg heb ik de hele dag gehuild, het leek of mijn tranen nooit op konden raken. Ik lag in bed, mijn eigen bed, zonder iemand die me steunde, ik voelde me alleen op de wereld. De jaren daarna waren moeilijk, ik ging in therapie en ik werd uit huis geplaatst. Op mijn lichaam werden blauwe plekken aangetroffen, na de dood van papa reageerde mijn moeder zich op mij af. Ik ging fysiek en geestelijk kapot, mijn redding was dat ik in een pleeggezin terecht kwam die erg zorgzaam voor me was. Ik woonde in een dorpje net buiten Londen, ik woonde in een buurt met aardige mensen en een paar huizen verderop woonde een meisje van mijn leeftijd, haar naam was Amy. Ik zit nu ook bij haar in de klas en samen studeren we journalistiek, ook zij werkte bij dezelfde internetkrant. Amy is tot op de dag van vandaag mijn enige vriendin maar meer had ik niet nodig.

Ik steek de sleutel van mijn appartement in het slot en met een krakend geluid ging de deur open. Mijn appartement was niet bepaald fan-tas-tisch maar ik kon er leven en slapen, meer had ik niet nodig. Ik zet een kop koffie voor mezelf en ga relaxed onderuit in de bank zitten.
Ik was blij weer thuis te zijn.


Life was hard for me
Sometimes I fell Alone
I couldn’t foresee
Cause At that time I wasn’t fully grown

I got older and scars healed
Still I had to fight for myself
I missed you as protection shield
And my life began at the lowest shelf

Still I can’t let go, you see
You’ll always live in my heart
I wish I’d done it differently
I want to go back to the start