5.0

Ik moest een paar keer met mijn ogen knipperen voor ik weer in het heden was. Recht tegen over mij, aan de andere kant van het raam stond Damon. Met zijn neus tegen het glas geduwd riep hij mijn naam. Door zijn warme adem besloeg het glas. Verwoed stond ik op en liep naar hem toe. Met een klik haalde ik de grote, lompe schuifdeur uit het slot Damn, dat oude ding zat klem. Ik zou het zonder problemen open gekregen hebben maar ik moest nu eenmaal in mijn rol blijven, nog even, zodat het zeker een verassing zou zijn voor Klaus. Dus ik deed alsof ik het niet open kreeg en Damon, lief als hij was schoot me te hulp. Hij propte zijn vingers tussen de smalle opening en duwde de deur zonder moeite verder open. Dankbaar lachte ik naar hem, terwijl ik niet probeerde te denken aan wat er gisteren avond was gebeurt. Hij lachte wrang terug.
‘Kom, we moeten je iets vertellen.’ Hij nam mijn hand beet en trok me voort, terwijl mijn huid tintelde onder zijn aanraking. Even leek het alsof de wereld rondom ons verdween. Alsof het alleen wij twee waren, alleen hij en ik; zijn hand stevig rond mijn tengere pols. Het geronk van een auto drong mijn gehoorgang binnen en liet me ontwaken uit mijn dagdroom. Stefan zat aan het stuur en Elena zat op de achterbank van de Mini. Damon die inmiddels mijn hand had los gelaten hield de deur voor me open zodat ik plaats kon nemen naast Elena.
‘Dankje.’ Murmelde ik onverstaanbaar toen ik me naast het bruinharige meisje liet neerzakken. De deur naast me knalde dicht en niet veel later zat Damon voor me, hij wisselde een blik met Stefan en meteen voelde ik een gespannen sfeer. De korte rit naar het pension leek uren te duren, de stilte was bedrukkend. Ik kreeg een benauwd gevoel. In een keer voelde ik een hand om mijn arm. Toen ik opkeek zag ik Elena’s bezorgde blik, ik knikte kort en wende mijn hoofd terug af. Het was eeuwen geleden dat iemand nog zo naar keek. Het was lang geleden dat mensen bezorgd om me waren geweest, ik was dit niet gewend. Het voelde onwennig. De auto stopte en de deur naast mij werd open gedaan. Ik stapte uit en schonk Damon een vriendelijk lachje, zonder hem aan te kijken. Ik voelde dat hij nerveus was. Naarmate we het huis naderden hoorde ik steeds meer stemmen. Eén vrouwen stem en drie mannen stemmen. Toen ik de derde mannen stem hoorde verstijfde ik terplekke, ik kende die stem. Elijah. Eén van Klaus’ broers, hoewel ze niet echt goed overeen kwamen. Hij was degene ervoor moest zorgen dat ik ook dood was, maar aangezien ik ouder ben, kon ik hem ‘hypnotiseren’. Hij geloofde dat ik dood was, en vertelde dat ook aan Klaus. Dat gaf mij de tijd en de ruimte om mijn wraak voor te bereiden. Haha, wat zal hij opkijken als hij me ziet.