Carlos you cray fool 1 :D

gabriella pov.
ik zit in de auto op weg naar lA. ik haatte het sinds dat carlos weg is uit minnesota . ik ging altijd met hem om.hij is een maatje hij si men alles en opeens moest hij weg met zen vrieden. hij geeft verteld dat hij beroemd ging worden. ik zucht. ik hoor zen blije stem nog alles vertellen. sindsdien ging alles mis. men moeder werd ontslagen en nu moest ik naar men nonkel in lA. ik heb carlos zen vrienden nooit ontmopet hij vertelde wel over ze maar mij interseerde alleen carlos. met hem kan je altijd lachen. door zen domme stunten en zen koppige karakter. we zijn maatjes voor het leven geworden tot een half jaar geleden. ik hoorde niets meer van hem. ik verdring de tranen. ik snap maar niet hoe alles zo rap kost veranderen in een half jaar. ik stap de auto uit en betaal de taxi chauffeur. hij geeft men koffer en ik sta voor de grote villa van men nonkel. ik stap naar de deur men koffer mee slepend. ik druk op de bel en al snel hoor ik het irritante geluid van de bel. ik hoor de deur krakend open gaan. een donkere vrouw staat voor de deur en haar zwarte krullen kleur.ik kijk haar verbaasd aan. "ik ben vast verkeerd."zeg ik en wil weg stappen. "wacht ben jij gabriella?"vraagt ze verbaasd.ik draai me om en kijk haar verbaasd aan. "ja ik ben op zoek naar men nonkel gustavo."zeg ik met een glimlach. "ahn ja je nonkel is eventjes naar de studio hij komt pas vanavond terug daarom dat ik hier ben om je op te vangen."zegt ze met een vriendelijke glimlach. ik glimlach nu ook en en stap binnen met men koffer. ik wist dat men nonkel rijk was. ik ben hier ooit geweest toen ik heel klein was. ik weet nog hoe ik zen enorm beeld op de grond heb gegooit. hij is nooit kwaad op me geweest. mam vertelde altijd dat hij nooit kwaad op me kon zijn door men zachte blauwe ogen en men schattige blik. ik heb bij alle mensen die invloed alsof ik hun rustig maak. ik zet men koffer bij de trap en kijk bewonderend rond. dan herken ik dat enorme beeld.daar blijf ik dus vanaf!"ik ben kelly."zegt de vrouw en steekt haar hand uit die ik vriendelijk aanneem. "mijn naam ken je ondertussen al."zeg ik lachend. ze knikt glimlachend. "gustavo geeft gelijk dat je iets rustgevend rond je heb."zegt ze kalm. ik glimlach nu verlegen. hij is me dus niet vergeten