~061~

Mary Brooks

Fred staat een beetje hulpeloos tussen de troep die George zojuist gemaakt heeft. ‘Dit was dus het eten…’
Als ik antwoord wil geven hoor ik ineens George. ‘Nee, daar is niemand meer. Ik was alleen, u hoeft niet te gaan kijken hoor!’
Fred en ik kijken elkaar geschrokken aan en dan trekt Fred me mee naar een deur in het lokaal. Als de deur net weer achter ons gesloten is, hoor ik George weer. ‘Ziet u wel, niemand. Kom dan kunnen we mijn straf bespreken.’
George die straf wil? Nee, dat is absoluut niet verdacht.
‘Dat doen we zo wel, eerst mag je dit allemaal gaan opruimen.’ Hoor ik de stem van Sneep en dan hoor ik voetstappen die in de richting van de deur komen.
‘Lumos.’ Fluistert Fred. Hij verlicht de ruimte waar we staan en ik zie dat het niet zo’n grote ruimte is met een paar kasten erin.
Fred pakt mijn hand weer en trekt me mee achter een kast, waar we gaan zitten. Hij gebaart nog even dat ik stil moet zijn en dooft dan het licht van zijn toverstok. Net op tijd want niet veel later opent Sneep de deur en doet een stap naar binnen. Hij kijkt in onze richting en het lijkt alsof hij naar ons toe wil lopen als ik ineens veel herrie hoor vanuit het lokaal. Sneep kijkt om en sluit de deur weer.
‘Beetje opschieten.’ Gromt hij tegen George.
Naast me hoor ik Fred opgelucht ademhalen. We blijven een hele tijd doodstil zitten tot Fred het weer aandurft zijn toverstok de ruimte te laten verlichten. We kijken elkaar even aan en glimlachen dan, het zit ook niet mee. Ik pak zijn arm en kijk even op zijn horloge, het is bijna tien uur. Fred gebaart dat hij gaat kijken of de kust veilig is. Hij opent de deur en kijkt even om het hoekje dan loopt hij het lokaal in en laat mij in het donker achter. Maar niet veel later is hij alweer terug en gebaart dat ik kan komen.
Even later staan we in de leerlingenkamer van Griffoendor.
‘Mary, het spijt me dat het altijd misgaat.’
Ik kijk Fred een beetje verbaasd aan. ‘Maar daar kan jij toch ook niks aan doen?’
Hij haalt zijn schouders op en kijkt naar de grond. Ik loop naar hem toe en pak zijn hand.
‘Het is niet jouw schuld, het komt echt wel goed hoor.’
Hij kijkt me aan en buigt zich dan langzaam naar me toe om zachtjes zijn lippen op de mijne te drukken. Eindelijk.