016

met mijn zware boekentas en mijn blousje die door de wind waaide loop ik over de stoep. Ik was blij dat ik eindelijk uit was, ik was toe aan wat rust. Mijn hoofde bonkte en ik veegde het zweet van mijn voorhoofd, hopelijk heeft Gerard een paracetamol. Mijn benen werden steeds zwaarder en de weg leek steeds langer te worden. Zo ver was het niet lopen naar zijn huis maar het voelde als een marathon. Ik liep voorbij het trainingscomplex van Manchester United. Ik dacht die bruine ogen te herkennen en mijn gevoel had gelijk, het was Cristiano. 'Hola, alles goed?' meer dan een schrale 'hee' kwam niet uit mijn keel, ik moest nu naar Gerard. Ik liep hem straal voorbij maar hij kwam me niet achterna.

De deur ging open en ik viel zowat naar binnen. 'Wow.. wat is er gebeurd?' Gerard sluit de deur en begeleid me naar de bank. Hij legde zijn hand op mijn voorhoofd en met grote ogen keek hij me aan. 'Je hebt koorts, waarom ben je niet eerder naar huis gekomen? Had mij je laten halen..' Ik ging liggen en drukte mijn wang in het kussen. 'Mama haat me..' tranen rolde over mijn wangen, ik wist niet waar dit vandaan kwam en waarom ik moest huilen, alles leek ineens 1 grote waas, het enige wat ik helder zag waren zijn blauwe ogen. 'Nee.. Dat is niet waar..' Hij streelde met zijn hand over mijn arm. 'Papa gaat dood Gerard!' Beelden schoten door mijn hoofd, ik besefte niet wat ik zei, ik dacht dat ik dit droomde. Zijn ogen werden troebel en langzaam vervaagde ze in mijn zicht.

Het was nacht, door het raam kon ik de halve maan zien schijnen en ik zag de takken van de bomen heen en weer waaien. Mijn hoofd gloeide iets minder, nog steeds wist ik niet hoe ik hier was beland. Een beetje duizelig stap ik uit het bed. Ik vervolgde mijn reis naar de badkamer totdat ik languit op de grond lag. Ik weet niet waar ik over struikelde maar het deed verdomd veel pijn. Het maakt ook wel wat geluid dus een langzame ademhaling werd onderbroken en een lichtje werd aangeknipt. Gerard staat meteen op uit bed en helpt me omhoog. 'Heb je pijn?' ik schudde mijn hoofd, geen enkele lichamelijke pijn kon op tegen mijn geestelijke pijn. 'Au.. ' moeizaam sta ik op terwijl ik de rode plek op de vloer zag. 'Je bloed gek, ga op bed zitten.' Ik deed wat hij van me vroeg, ik vond dat hij het een beetje overdreef.. Het is maar bloed. Bij het aan zien van de straaltjes bloed die van mijn knie over mijn onderbeen gleden werd ik wel een beetje slapper in mijn lichaam. 'Blijf zitten, ik haal een pleister.' Hij rende zowat naar de badkamer en na een hoop gerommel kwam hij terug lopen met een nat doekje en een pleister. Eerst wreef hij het omlaag stromende bloed weg en daarna depte hij op de wond. 'Auuuuuu' het prikte alsof er een cactus in mijn knie zat. 'Het is al klaar' zei hij en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Nog steeds had ik het warm, ik voelde me slap, lusteloos en het ergste vond ik nog dat ik geen normale zinnen kon maken. Alsof Gerard ineens heel ver weg leek te zijn. 'Wil je een glaasje water?' Ik knikte en hij legde me in bed. Het plafond draaide en de steken in mijn knie bleven aanhouden. Als Gerard weer boven komt met een glas water in zijn handen komt hij naast me zitten op de rand van het bed. 'Alsjeblieft' hij geeft me het glas en ik neem een paar grote slokken. Hij neemt het glas weer van me over en zet het op het nachtkastje. Met mijn vingers ga ik door zijn haren. Zijn haar had hij gedeeltelijk geblondeerd, het stond hem wel schattig, al vond ik zijn natuurlijke haarkleur even mooi. 'Je hebt mooie ogen, weet je dat?' zei ik lacherig, ik wist niet wat me bezielde maar hij kon er mee lachen. 'Mij complimentjes geven? Je bent echt ziek ja.' Ik gaf hem een duw tegen zijn schouder. 'Weet je, misschien droom ik dit wel, misschien ben jij een droom. Je bent ook te mooi om waar te zijn. Misschien heb ik je wel verzonnen. Misschien wordt ik straks weer wakker in mijn eigen bed.. Alleen.' Met gefronste wenkbrauwen keek hij me aan. ' Doe niet zo gek schat, je bent ziek, that's all. Ik houd van je en ik ben echt en jij bent van mij.' Hij drukte me zachtjes tegen zich aan en ik lachte zacht. 'En jij jonge dame gaat nu lekker slapen.' hij schuift de deken over me heen en ik trek hem aan zijn ketting naar me toe. 'Laat me niet alleen.. Alsjeblieft' tranen wellen opnieuw op in mijn ogen. Hij beantwoorde het met een zoen en hij haalde de ketting los van zijn nek. Hij deed hem om bij mij. Het was een zwart touwtje met een zilver soort muntje eraan met een teken ingegraveerd. 'Nu ben altijd bij je, al ben ik nog zover weg.' Ik omhelsde hem en ik wist dat ik dit beeld voor altijd met me mee zal dragen evenals zijn ketting.

~ That night I realised my dream came true, at that time I didn't know the fact that dreams don't stay forever. My first and only love was my dream, the day I had the high fever it felt like I saw the future. I never really could leave him behind, and I never did. In my mind he always stayed the tall 20 year old guy with the blue eyes which kept staring at me. Sometimes it made me cry, I don't really know why. I guess it's all in your eyes.