#102.

“Ik hou van je”, fluisterde hij toen we gevreeën hadden. We waren beiden nog steeds naakt en ik had me tegen zijn borst genesteld, terwijl onze benen nog half verstrengeld waren. Ik kon niet ontkennen dat ik me goed voelde. Het had me werkelijk goed gedaan om met hem de liefde te bedrijven. De liefde tussen ons was er nog steeds, ik kon het voelen in iedere cel van mijn lichaam. Op lichamelijk vlak mocht het dan wel wat minder zijn, onze zielen leken nog steeds onlosmakelijk met elkaar verbonden. “Ik ook van jou, dat weet je.” Ik drukte een kusje op de onderkant van zijn kaak. Zijn mondhoeken vormden zich om tot een klein lachje dat grote tevredenheid uitstraalde. Ik voelde het. “Het was lang geleden dat we…” “Ik weet het”, onderbrak ik hem. Hij hoefde de woorden echt niet over zijn lippen te krijgen. “Het spijt me trouwens. De laatste tijd heb ik gewoon niet echt de behoefte om… Je weet wel. Ik had gewoon niet zo’n behoefte aan seks.”
Hij reageerde niet onmiddellijk, waardoor ik bang was dat hij het verkeerd zou opvatten. Het lag niet aan zijn lichaam, maar aan dat van mij. Ik wist niet hoe ik het hem nog voorzichtiger had kunnen zeggen. “We hadden er ook kunnen over praten.” “Dat weet ik.”, zuchtte ik. “Alleen wist ik niet goed hoe ik dat moest doen.” “Je weet dat je me kan vertrouwen. Ik bedoel, eerlijkheid is toch belangrijk in een relatie?” “Ik weet het, het spijt me, Bill.” Hij had overschot van gelijk. Het ergerde me dat zijn woorden me weer maar eens met de neus op de feiten drukten en dat zelfs zonder dat hij het wist. “Ah, kom hier”, fluisterde hij. Hij knuffelde me stevig. Het zat wel weer goed, dacht ik. Ik vroeg me af of hij het me echt niet kwalijk nam, of dat hij er gewoon niet verder durfde op ingaan en zichzelf probeerde te sussen door me te geloven wanneer ik zei dat er niets anders aan de hand was. Kon hij eigenlijk wel boos zijn op mij?