013

Nog heel even keek ik uit het raam, en keek toen Gregory aan. Ik schrok, want ik had niet verwacht dat zijn gezicht zo dicht op die van mij stond, als ik nog een paar centimeter dichterbij ging, raakte mijn lippen de zijne. Een beetje twijfelachtig ging ik ook wat dichter naar hem, en opeens voelde ik dat hij zijn lippen hevig op de mijne drukte. Het was dus zijn bedoeling. Ik beantwoorde door niet los te laten, en mee te gaan doen. Langzaam haalde ik toch mijn lippen van de zijne af, onzeker en bibberend. Wat moest ik nu zeggen. We keken elkaar aan, totdat ik verlegen terug ging naar hoe ik eerst zat. Ik keek naar de grond, en wist niet echt wat ik moest doen. Opkijken durfde ik niet meer. Gregory deed het verlossende woord. “Nummer 9, toch?” Ik voelde dat hij niet wist wat hij moest zegge, en hij praatte ook verdacht zacht. “Ja..” zei ik een beetje zenuwachtig.
“Uhm, wat er net gebeurde..” zei Gregory ongemakkelijk. “Never happend?” Ik keek hem aan, en hij knikte. “Zelfde gedachtes.” Ik begon te glimlachen. “Nog een klein stukje, en dan zijn we bij mijn huis.” Hij keek me aan, en reed door, steeds langzamer. “Hier is het!” zei ik. We keken elkaar een beetje afwachtend aan. Dit keer deed ik het verlossende woord dan maar. “Het was echt heel leuk je te ontmoeten, ik hoop echt dat we elkaar nog een keertje zien.” Gregory knikte en antwoordde erop: “We zullen elkaar zeker nog een keertje zien, we pingen en Msnen wel, en daar zal wel weer iets uit komen.” Hij keek mij aan met een glimlach. Ik stapte uit de auto, en deed de deur dicht. Ik wierp Gregory nog een laatste glimlach toe. De banden begonnen weer rond te draaien, en ik keek de auto na totdat hij de hoek om was.
Alle deuren waren open, en ik maakte ze een voor een weer dicht. Toen ik binnen kwam, hoorde ik de TV en ik liep de kamer in. Opeens zag ik dat mam een glimlach op haar gezicht toverde. “Marloes! Hoe was het?” “Het was helemaal geweldig! Ik heb ook foto’s, ik zal ze dadelijk laten zien, eerst mijn jas weghangen.” Ik liep naar de gang en hing daar mijn jas neer, en liep vervolgens weer terug. Mijn vader en moeder luisterde daarna aandachtig naar mijn verhalen, en toen ik ze aan het navertellen was, schoot ik soms nog wel in de lach over de grappige momenten. Daarna haalde ik mijn camera te voor schijn en liet allerlei foto’s zien. Ik zag dat mijn vader een beetje jaloers was, maar hij wou het niet toegeven dus liet ik het er maar bij. “Maar ik ga naar bed, morgen weer gewoon school en het was al zo’n vermoeiende dag! Welterusten.” Ik opende de gangdeur en liep de trap op. Toen ik mezelf op bed liet vallen besefte ik pas hoe vermoeiend deze dag was. Langzaam kleedde ik me om, en ging in bed liggen. Mijn bed lag altijd zo lekker, maar vooral nu, na zo’n vermoeiende dag. Na vijftien minuten werden mijn oogleden al zwaarder, en langzaam vielen ze dicht.