~18~

Esmé en ik waren onderweg naar het ziekenhuis waar Bella lag, ze was al wakker en ze mocht overmorgen naar huis toe. Ze had haar been gebroken en volgens mij ook wat ribben, maar meer niet. Edward had het ziekenhuis niet verlaten sinds dat ze er lag. Charlie en Renee waren beide al weer naar huis toe en Esmé bleef tot morgen zodat ze morgen met Edward Bella mee kan nemen. Ik zuchtte toen ik het ziekenhuis instapte, ik miste het best wel. Ik was een lange tijd dokter geweest. Misschien moest ik er gewoon weer gaan werken. Ik liep de kamer van Bella in. ‘Bells’ zei ik vrolijk. Bella keek op en lachte. ‘Amedea!’ zei ze blij. Ik glimlachte en nam plaats op haar bed. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ik. ‘Goed, ik mag morgen al weg’ zei ze blij. ‘Weet ik’ zei ik. Bella vertelde me van alles wat ik had gemist in de tijd dat ze hier in het ziekenhuis lag. Ik luisterde maar half, ik richtte me meer op de mensen die zich buiten de deur verzamelden met allemaal hetzelfde gevoel, ongeloof. Ik zuchtte en richtte me op Bella. ‘Waar luister je naar?’ vroeg Bella. ‘Er staan mensen bij de deur, te wachten tot ik naar buiten kom waarschijnlijk’ vertelde ik. ‘Waarom?’ vroeg ze. ‘Ik was in London erg jong voor een dokter, ik stelde mezelf voor als een zeventien jarige dokter, gewoon ik kon er mee door, en daardoor ben ik erg bekend’ mompelde ik. ‘ik stuur ze wel weg, ze hebben het recht niet om ons te sturen, ik heb nog een privé leven’ mompelde ik. Ik opende de deur en zag dat er behoorlijk wat dokters zich hadden verzameld voor de deur. Ik kuchte en ze keken allemaal op. Edward stond erachter en liep tussen de dokters naar binnen richting Bella, gevolgd door Esmé.
Ik sloot de deur achter mij en keek de dokters aan. ‘Ben jij dokter Amedea Sadler?’ vroeg een van de dokters. Ik knikte. Meteen werd het rumoerig en werd er om een handtekening gevraagd. Ik zuchtte. ‘Ik ben inderdaad dokter Sadler, een jonge dokter uit Engeland. Maar ik vind jullie gedrag erg onbeleefd, ik ben hier op bezoek bij familie en ik kan niet eens goed met haar praten zonder op jullie te letten. Ik zou graag willen dat jullie weer aan het werk gaan, want jullie moeten mensenlevens redden’ vertelde ik op een strenge toon. Mopperend liepen de dokters weg, maar er bleef een jong meisje staan, van ongeveer twintig jaar oud. ‘Bent u van plan om weer aan het werk te gaan? Aangezien u al ruim vier jaar niet meer heeft gewerkt?’ vroeg ze. Ik glimlachte. ‘Misschien, ik had gewoon tijd nodig om op mezelf te komen, na lang studeren’ niet zo erg lang eigenlijk ‘en in praktijk werken en dan ook nog eens bekend zijn geeft veel stres, dus had ik rust nodig’ vertelde ik en ik liep de kamer weer in. ‘Je deed je voor als de jongste dokter van de wereld maar was eigenlijk al twee eeuwen lang negentien’ grinnikte Edward. Ik negerde hem en Esmé die verbaasd liep te kijken en ging weer naast Bella zitten die in slaap was gevallen. Ik voelde mijn mobiel in mijn zak trillen. Jasper. Ik was in een ziekenhuis, dus nam ik niet op. ‘Esmé ik ga naar huis’ zei ik. Ze knikte en drukte een kus op mijn wang. ‘Tot morgen’ zei ik en ik verliet het ziekenhuis. Thuis aangekomen stond Jasper al op me te wachten met een grote glimlach op zijn gezicht.