~4~

Ik begreep zijn blik meteen. Ik trok me los. ‘Ik begrijp het, je houd te veel van Tia’ zei ik. ‘Monifa..’ zei hij. ‘Nee, je hebt er moeite mee, ik begrijp je Benjamin’ zei ik en streelde zijn wang. ‘Ik zie het wel als het beter gaat met je’ zei ik. Ik wou opstaan maar hij hield me tegen. Ik keek hem aan. ‘Waar ga je heen?’ vroeg hij. ‘Ik kom terug’ zei ik. Ik glimlachte naar hem en verdween. Rustig liep ik naar het water toe en staarde voor mij uit. De Nijl was altijd al mijn favoriete plek geweest. Ik ging aan de kant van het water zitten en trok mijn slippers uit. Ik plaatste mijn voeten in het water en genoot van de natuur om mij heen. De wind suisde zacht langs mijn haren en het water golfde rustig met het tempo mee. De Nijl was erg vruchtbaar en daarom lagen er veel akkers naast de rivier. In de verte zag ik nog een paar mensen die aan het werk waren op hun akkers. Ik glimlachte zwak bij de gedachte dat ze misschien wel mijn tussendoortje konden zijn geweest als ik nog niet gejaagd had. Ik haalde mijn voeten uit het water en ging liggen, starend naar de hemel. De sterren waren al aan het glinsteren rondom de man. Vroeger maakte ik altijd figuren in de sterren, of ik probeerde sterrenbeelden te vinden. Ik met een gelukkige zucht sloot ik mijn ogen. Had ik maar een boe meegenomen, dan kon ik nog meer genieten van deze prachtige avond. Vroeger ontsnapte ik nog wel eens uit mijn kamer en rende altijd naar de Nijl toe. Ik ging dan ook met mijn voeten in het water of ging liggend een boek lezen zodat ik langzaam in slaap kon vallen onder de sterrenhemel. Wat mis ik dat, slapen. Het eeuwige leven is fijn, je kan maar op een paar manieren dood, maar er zitten ook grote nadelen aan; niet slapen, mensen doden, niet huilen, en zo kan ik nog wel even door gaan. Op het mensen doden is nog wel een mogelijkheid, dierenbloed, maar Amun weigert dat ik dat doe, misschien is hij bang dat ik hem dan verlaat of zoiets, ik heb geen idee. Ik luister nooit naar hem, maar als ik dan inderdaad weg ging, zou ik niet weten waar ik heen zou moeten gaan. Ik zuchtte en ging weer rechtop zitten. Het was al erg donker, maar dat was geen probleem voor mijn zicht, ik zag alles. Ik staarde naar het water waar vissen in zwommen. Zodra een dier ons zag rende, of in dit geval zwom, hij zo snel als hij kon weg. Bij mensen was dat anders, ze vonden ons prachtig. Ze kwamen op ons uiterlijk, stem en zelf geur af. Zo konden wij, roofdieren, onze prooi gemakkelijker vangen. Er waren natuurlijk wel slimme mensen. Die hadden vermoedens wat wij waren vanuit legendes en ze bleven zo ver mogelijk van ons vandaan. Erg verstandig. Ik zuchtte en stond op, Amun zou wel boos zijn dat ik weg ging zonder iets te zeggen. Ik keek nog een keer naar de vissen die weer snel weg zwommen. Ik grinnikte zacht. Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder en ik draaide me om. ‘Kan ik u helpen?’ vroeg ik beleefd. ‘Ik wil je wat vragen, jongedame’ zei de vreemde man. Ik keek hem raar aan, om twee reden; wat wou hij mij vragen? En waarom waren zijn ogen goud?