Het koraalrif

Ik keek op de klok en het was al bijna tijd. Ik rende naar boven om mijn bikini aan te doen, zo te horen aan de voetstap geluiden, deden de andere hetzelfde. Toen ik mij omdraaide stond Margaretha in de deuropening, ze keek me erg verveeld aan. “Ik ben weg.” Zei ze. “Waarnaar toe?” vroeg ik heel droog, en keek haar vragend aan. “Ergens.” En ze rolde met haar ogen. Nu stonden Cornelia en Elisabeth ook op mijn kamer. “Je weet wat de afspraak is.” Zei Cornelia en ze keek Margaretha boos aan. “What ever, ik ben gewoon even weg.” En toen ze dat zei, hoorde ik de voordeur met een klap dicht komen. Cornelia en Elisabeth keken me beide aan, als reactie op hun haalde ik mijn schouders op. Ik vond Margaretha toch onnodig, maar helaas dachten Cornelia en Elisabeth er anders over. “Misschien…” begon Elisabeth. “Nee! Wij gaan gewoon zonder haar.” En ik keek hoopvol naar Cornelia. Cornelia liet haar onderwater camera zien en zei “Ik ben er klaar voor” ze lachte en keek nu naar Elisabeth. “Oké” zei Elisabeth met een zucht.

We renden een tijdje over verschillende daken totdat we eindelijk bij een strand aankwamen. Volgens mij zaten we nu in Australië als ik me niet vergis, maar het kan uiteindelijk ook wel New Zeeland zijn. Ik zag aan de gezichten dat iedereen er zin in had, plus we rennen niet zomaar vijf uur ergens heen. Ik rende het water in, en alles spatte tegen mijn huid alle kanten op. Vervolgens dook ik voorzichtig onderwater, ik moest nu heel goed letten op elke beweging die ik maak. Als ik mezelf te hard beweeg zullen er opvallende golven de kust bereikten, of ik kan per ongeluk een onschuldig zeedier raken. Naast me zag ik Elisabeth en Cornelia zwemmen, we bereikten het koraal rif. Het was werkelijk prachtig. Verschillende kleuren kwamen ons tegemoet. De vissen merkte dat wij anders waren dan anders. Ook wel logisch, we zwemmen hier zonder duikuitrusting, gewoon in onze bikini. Als een mens ons zou zien, zou die meteen weten dat het foute boel is. Ik zie Cornelia de ene foto na de andere maken, dat doet ze altijd als we iets gaan bekijken. Uiteindelijk kiest ze maar één foto uit, voor in haar fotoboek. Ze zou er wel meer willen doen, maar dan komen er veel te veel boeken. Vandaar dat ze maar één foto van alles in haar fotoboek opneemt. Ik bekijk het koraalrif en geniet er helemaal van. Ik zie iets bewegen in mijn linkeroog hoek, ik kijk naar links, maar zie niets. Ik begin zwaar te twijfelen, ik dacht echt dat ik iets zag bewegen. Ik schrok, dit kan ik echt niet hebben. Ik zocht naar de gezichten van Cornelia en Elisabeth, maar die waren te druk met het koraalrif. Ik zwom een beetje naar links, ik moet het eerst zeker weten....... Was dat nou een voet dat wegzwom? Of verbeelde ik me dat nu. Maar als het een voet was, zijn we hier niet alleen. Ik zwom, rustig maar toch iets harder als net, naar mijn vriendinnen. Cornelia merkte aan het water dat ik iets harder zwom. Ze keek me aan... en wist genoeg.