21th.

Hailey Kush.

Ik rol mezelf op, met mijn dekens in mijn handen geklemd. Hopend zo veilig te zijn, niet bang te hoeven zijn. Ik schrik op van een tik tegen mijn raam aan. Voorzichtig sla ik de dekens van mijn lichaam af, en loop sluipend naar mijn balkon deur toe. Met wat moeite haal ik deze van het slot af en open beide open deuren naar binnen toe. ‘Hallo?’, fluister ik zachtjes en kijk om me heen. ‘Hailey?’. ‘Justin!’, fluister ik iets harder dan net en kijk omlaag, waar Justin met beide handen in zijn zakken staat. Simpel, in dezelfde kleding als dat hij droeg toen ik weg ging. ‘What happend?’, vraagt hij bezorgd. Ik geef aan met een teken dat hij even moet wachten en sluit mijn balkon deuren weer. Nadat ik dat gedaan heb kijk ik kort om me heen. Als dan niemand te zien is gooi ik mijn benen over de reling heen, en kijk naar beneden. Oké, dit was duidelijk hoger dan ik verwacht had. ‘Ik vang je wel’, glimlacht Justin en gaat staan waar ik zo zou moeten landen, als het goed gaat. ‘Straks laat je mij vallen?’. ‘Dan vallen we samen’, grijnst hij en houd zijn armen omhoog. Lachend schud ik mijn hoofd. Stukje voor stukje laat ik mezelf naar beneden zakken. Het laatste stukje sluit ik mijn ogen, en laat mijn handen los van de reling. Angstig houd ik mijn ogen dicht en sla mijn armen rond mijn lichaam. ‘Je kunt je ogen best wel weer openen hoor’, lacht Justin en ik voel hoe zijn handen alweer verdwijnen rond mijn lichaam. Zonder dat ik ooit door had gehad dat hij me gevangen had. ‘Dankje’, glimlach ik maar wat ongemakkelijk en kijk om me heen. ‘Stukje lopen dan maar?’, glimlach ik naar hem en zie hem instemmend knikken. Samen lopen we geluidloos het pad af, ergens richting het park, niet ver hier vandaan. Het was al best donker buiten, en dat maakte me ergens toch wel bang om hier te zijn. Ook al stond Justin naast me, het voelde nog steeds beangstigend, dat de nacht zo dichtbij was. Ik kwam nooit buiten in het donker. Zuchtend sla ik mijn armen beschermend rond mijn lichaam heen, en bibber wat, aangezien het enigste wat ik aanhad was een kort zomerjurkje. Zonder er een woord bij toe te voegen slaat Justin zijn vest rond mijn lichaam. Ik glimlach dankbaar, en samen nemen we plaats op een bankje ergens bij de ingang van het park. ‘Dus, you needed me’, glimlacht hij ongemakkelijk en beweegt zijn voeten wat heen en weer. ‘Mijn moeder wilt niet dat ik met je om ga’, mompel ik en veeg wat mascara weg onder mijn ogen. ‘Maar ze kent me niet?’, mompelt hij verbaasd. ‘Ze zei dat het gewoon niet kon, en dat ik je niet meer mocht zien’. ‘Trek jij je weinig van aan zo te zien’, lacht Justin zachtjes en kijkt me met een ondeugende glimlach aan. Ik knik, en lach zachtjes met hem mee. ‘Dat komt omdat ik nieuwe vrienden niet in de steek laat’, glimlach ik naar hem en friemel wat met mijn handen. ‘Maar mijn moeder moet zich er gewoon niet mee bemoeien, het is mijn leven, niet de hare’, mompel ik nog steeds geërgerd en kijk hem aan. ‘Je moeder is vast bezorgd, wat zei je vader er over?’. ‘Niks, die zei werkelijk weer eens helemaal niets’. Hij knikt wat vaag en haalt dan zijn schouders op. ‘Dus we zijn nu heel stiekem bezig?’, lacht hij onschuldig. Ik knik toestemmend en kijk hem vreemd aan. ‘Zo kun je dat noemen ja’. Hij knikt weer en slaat zijn arm om me heen. ‘Mij bevalt het wel, jij bevalt me wel, Hailey Kush’, grijnst hij. Het donker nam het park over, en alleen een lantaarn paal op drie meter afstand geeft ons licht. Daardoor is zijn prachtige glimlach te zien, en zijn heldere bruine ogen. ‘Jij bevalt mij ook, superster’, lach ik en kijk hem aan. ‘Kun je voor me zingen zodat ik in slaap val?’, glimlach ik naar hem. ‘Je wilt hier slapen?’. ‘Zolang ik met jou ben vind ik alles wel goed’. Hij knikt en begint zachtjes te neuriën, wat overgaat tot zachtjes zingen. Mijn vermoeidheid neemt toe, en al snel val ik in slaap.
---
sorry dat jullie zo lang moesten wachten voor een nieuw hoofdstuk, zal proberen meer te gaan schrijven. x