44. For You, and Your Denial

Vol ongeloof staar ik nog even voor me uit. Langzaam pak ik de tas op en doe er nog even snel de spulletjes in die in de badkamer stonden. Dan loop ik naar buiten en stap in mijn auto. Ik begin te rijden, maar als ik bij de snelweg aankom zet ik mijn auto op d vlucht strook en leg mijn hoofd naar achter. Net als de eerste dag dat ik in Mystic Falls aankwam, blijf ik even zo zitten.
Ik wist dat Damon het niet leuk zo vinden als ik weer met Alex zou omgaan, maar dit was niet de manier hoe hij er achter had moeten komen. En hem nog bozer maken, was geen slim idee geweest.
Ik heb nog nooit het ruzie met hem gehad, niet zo erg in ieder geval.
De deur van de auto gaat open als ik opkijk zie ik Alex staan met een bezorgd gezicht. Hij kijkt me aan alsof hij wil zeggen, gaat het? En ik schud mijn hoofd.
Hij bukt en gaat half naast me op de stoel zitten en slaat zijn arm om me heen. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken.
‘Ik wil naar huis.’Zeg ik zachtjes, mijn stem klinkt breekbaar. ‘Of waar dan ook, het maakt me niet uit.’
Alex wrijft zachtjes over mijn rug en laat me uithuilen. Hoewel mij b handen nog trillen van de spanning, voel ik mezelf kalmeren. Met rode, waterige ogen kijk ik Alex aan.
‘Ik wil naar huis.’ Zeg ik weer.
Langzaam schudt hij zijn hoofd.
Ik snuif en verstijf een beetje. ‘Waarom niet?’
Zijn vingers draaien rondjes over mijn rug, wat op de een of andere manier kalmerend lijkt te werken. ‘Je kunt niet voor je problemen blijven wegrennen, Jasey.’
Ik wend mijn blik af. ‘Er is voor mij geen enkele reden om te blijven.’
‘Je geeft om Damon, dat snap ik. Ik sta er niet om te springen, maar ik snap het wel.’ Hij pauzeert even. ‘Je kunt niet wegrennen omdat je nu ruzie met hem hebt, die fout heb je al eens gemaakt.’
Diep van binnen weet ik dat hij gelijk heeft, maar ik ben te koppig om het toe te geven. Ik haal nukkig mijn schouders op en geef geen antwoord.
‘Toen je ruzie had met je broer, liep je keer op keer weg, om mij te zien. En met mij…’
Ik onderbreek hem. ‘Ik rende niet weg, ik vluchtte.’
Alex knikt. ‘Maar niet omdat je bang voor me was.’
Ik slaak en schuldbewuste zucht en leg mijn hoofd op zijn schouder. ‘Ik ga altijd de confrontatie uit de weg. Al vanaf dat ik jong was. Als ik een probleem had, deed ik alsof er niets aan de hand was en hoopte dat het probleem zichzelf uiteindelijk op zou lossen. En als dat het niet deed, zorgde ik er voor dat het niet meer mijn probleem was.’
‘Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is, maar je kunt je leven niet laten leiden door angst.’
Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem een beetje schuin aan. ‘Sinds wanneer ben jij zo volwassen?’
Een lichte glimlach verschijnt op zijn gezicht. ‘Sinds ik aan mezelf heb toegegeven hoeveel jij voor me betekend.’
De brok in mijn keel zakt geleidelijk weg en ook mijn gezicht klaart nu een beetje op. ‘Je weet het leuk te brengen.’
‘Dus je gaat terug?’ Vraagt Alex nog, om het zeker te weten.
Ik knik. ‘Maar niet vandaag.’
‘Nee, we laten meneer Salvatore eerst maar even afkoelen.’ Zegt Alex met een sarcastische ondertoon. ‘Schuif op, ik rijd wel.’
Ik neem niet de moeite uit te stappen en om te lopen, maar klim behendig naar de andere kant van de auto. Alex start de auto weer en kijkt in de spiegel of hij van de vluchtstrook kan komen.
‘Waar gaan we heen?’
Hij werpt me een mysterieuze glimlach toe, terwijl hij zijn ogen toch op de weg probeert te houden. ‘Dat is een verrassing.’